21 Eylül 2014'ün sabahında, Behramkale'nin şu manzarasında, neye hasret kalıp da bu başlık ve bu görüntüyle yazmaya başlamışım ve neden 9 yıllık bir ara vermişim bilmiyorum ama, iyimser olmadığımdan, çektiğim hasret çoktur. Bunların azını üstünde düşünmeye ve çok daha azını gidermeye değer buluyorum. Şükür.
Fotoğrafa şimdi bakınca, yeşil ve kahverenginin bunca tonunun, emek katılınca huzur ve olanak sağlayabileceği sanrısından, kopuşların ve yabancılaşmaların nörolojik doğallıklarını takdir etmeye geçişimin sesini duyuyorum. Bir bagaj kapağı kapanırken, zakkumlar budanırken, bardaktaki buzlara viski eklenirken, iplere düğüm atılırken de aynı sesi duyuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder