gezmek lazım

Henüz tarafımdan kullanılmamış malzemelerinden hayvansal olanı bozulmaya az kalan bir yemeğin yapımına başlayamadım. Kereviz daha dirençli olsa bari...

İgdaş'la maddi husumetime son vermeye karar verdim. Mutfak penceresindeki en küçük parçayı yerinden söküp, ortasına menfez yerleştirilmesi için, konunun erbabına götürdüm. Ücreti peşin alan erbapla ahbap oldum.

Aklımı arıyorum ama nereye bakacağımı da bilmiyorum.

Bu sabah, mecrasıyla muhteşem uyum içinde bir reklam gördüm. Bakırköy-Taksim dolmuşlarının önünde Public Enemies yazıyordu. Amerikan suç filmini tanıtma amacı, aynı zamanda bu ulaşım hattının çalışanlarının, müşterileri tarafından nasıl algılandığını da vurguluyordu.

Son günlerde, İstanbul'un en güzel manzaralarından birine karşı sabitlenmiş Demirdöküm bir kombine ısıtıcının isyanını dinliyorum. Duvara vuruyor, kendine direniyor, için için patlıyor, korkuyor, korkutuyor. Isıtıyor mu? Allah'ı var, ısıtıyor.

Hayatta kalmak için çok hareketli olmam lazım gibi gelmeye başladı. Uyuyabilmek için bile, çeşitli kereler pozisyon değiştirmem gerekiyor son zamanlarda. Suda fırtına. Donsa.

T-Box bir yarışma açmış. Kırmızı bir T-Box donunu en sıra dışı şekilde giyip/kullanıp, fotoğrafımı çekecekmişim. 31 Aralık'a kadar gönderecekmişim ve kazanırsam 1000 liralık hediye çekiyle ödüllenebilecekmişim. Dışa ve içe vurabilirim de, üretici zihnim kısır. Hadım aklıma gelen pozları da yarıştırmaya kıyamam. Kıysam bile, T-Box'ın karikatürize erotizmine çirkin bir kaç yaklaşım olur, hiç yakışmaz. Ama yine de, bence, don ve fotoğraf çok bağdaşık.

Okyanus ötesine de maçoluk yaptım ya, Allah aklımı düzeltsin. Bir de kırmızı donla deneyeyim bakalım.

Birleşik kayalar

Geçen senenin en güzel günlerine az kala bir akşamdı. Prag sokaklarında yemek arayarak ve bularak ve çiğneyip yutarak geçirdiğim, turizm dolu bir kaç gecenin arkasına eğlence koymaya niyetliydim. Otel odamda akşam duşumu alıp, kötü ruhlarımı savdıktan sonra, resepsiyonumsu giriş/çıkışa inip, her daim kulaklıkla bilgisayara bağlı gördüğüm genç arkadaşa "Do you know any rock bars around here?" İngilizce soru cümlesini sunmuştum. Öyle bir cevhere denk gelmiştim ki, Prag'da rock müzik ve bira servisi yapan ve görmeye değer üç barı da haritada benim için işaretlemekle kalmamış, söz konusu işletmelerin eğilimlerini, müzikten sorumlu çalışanlarının hangi saatlerde ruhumu doyurabileceklerini bile ifade etmeye, kendi sınırları ötesinde emek vermişti. Aldığım itkiyle sokağa çıkmamış, yuvarlanmıştım ("sallan ve yuvarlan" ne demek allasen? Kaya nerde?). Aç kaya yuvarlanmazken; ben kayadan yumuşak, tahtadan sertçeyken, yemek yememek olur muydu? Günler ve akşamlardır tükettiğim gulaştan edindiğim usantıyı, ÖzMcDonald's amburgeriyle bertaraf edip, kulağımda ısıtıcı Megadeth şarkılarıyla dolaşmıştım. Üç barın dördünü de dolaşıp, sonunda ilk incelediğim, kaldırım seviyesindekinde eğlenmeye karar vermiştim. Önce, biraz AC/DC ve Çek Kadın Poposu seyredip bira içmiştim. Sonra bolca Metallica ve az Genç Çek Erkek Grubu seyredip, bira tüketmeye devam etmiştim. Metallica'nın daha önce hiç görmediğim bir konserini, şarkı aralarına serpiştirilmiş, gevşek Lars Ulrich ropörtajlarıyla süslemişlerdi. Kaydın sonunda, Hammersmith Odeon yazısını görünce rahatlamıştım.

Prag'dan trenle geçtiğim Berlin'de de turizm tecrübem, Saskia dışında, gayet yalnız ve eğlenceli ve kazanımlı geçmişti. Berlin'de, bu akşamın konusuna eklenecek bir detay bulamıyorum şimdi.

Bakırköy'deki evime döndüğümde, Metallica, Hammersmith ve Odeon sözcüklerini kullanarak yaptığım araştırma sonunda, Elvira sunumuyla başlayan 34 dakikalık bir kayıda ulaşmıştım ve o kaydı edinmiştim.

O kayıt, bu akşam benim kaydım.

Sığdır.

Derinliği, nefessiz kalmak isteyen herkesi boğmaya yeter.

"Justice is lost, justice is raped, justice is gone, pulling your strings, justice is done..." dedikçe, bira yudumlatır, kendi tükürüğünü unutturur.

Anlayana ve sevene tabii...

sebep, sonuç, sordukça...

Kuyruk sokumuma sokurum olan çıkarımlarım var. Kafamda oluşan bu çıkarımlar, vücudumun herhangi bir yerinden çıksa da, tekrar huzurlu ve yarı üretken bir birey olsam ben de!

Uzunca bir zamandır, güzellikler, keyifler etrafımdan ve günlük hayatımdan uzaklaşmıyorlar. Kafama girenler, genellikle çok güzeller ama, hatırı sayılır sürüncemeler sonunda sertleşiyorlar ve dimağımın her kuru yerine sürtüne sürtüne ufalanıyorlar.

Bir küçük çizik, parmağımda. Yanlış muamelede kalmış köpüklü şarap tıpası teli çiziği...
Kesik bir çıkarım, aklımda. Yanlış muamaleye uğrayan benliğimi kurtarma isteğiyle yan yana...

Sığdırmak zorunda olduğumu zannettiğim şey ne? Bilmiyorum.
Nereye? Onu da bilmiyorum.
Koşmam mı gerek?
Bir dursam.

Çocukluğumun da huzursuz geçtiğini sanıyorum şimdi.
Beklemek, yorulup uyuya kalmak...
Anlatmaya çalışmak, caymak...
Yorgunca, uykuya sığınmak...
Kaçmaktan utanmak ve uyumazsam, büyüyeceğimi sanmak...
Hiç emin olamıyorum!
Nasıldı?

mahmuzlu içli köfte

Aynı nemli ortamda duran sekiz küçük yumurtadan ilk çatlayanın içinden o çıktı. Kabuğundan yeterince kurtulmamış gibi hissediyordu. Bir testudo olmanın, vücudunun neredeyse tümünü kaplayan bir kabukla yaşamak demek olduğunu da bilmiyordu. Kardeşlerinin hepsinden daha erken olgunlaşıp, yumurtasından ilk çıkan kendisi olduğu ve diğerlerinin de tıpkı kendisi gibi olduğunu görecek kadar beklemeden yürümeye başladığı için; sabit derdiyle, yavaşça yol almaya koyuldu. Nereye gittiğiyle ilgilenmedi. Anamur'dan da bihaberdi. Yıllarca, yemek bulmak için değil, etrafını insafsızca kuşatan beta keratin kutudan kurtulmak için çalışarak yaşadı. Kararlıydı, azimliydi. Defalarca, kollarının, kafasının çıktığı delikleri, dallara, kayalara yaslayarak kendini kabuğun dışına itmeyi denedi; gücü yetmiyordu. Tıpkı doğduğu gün yaptığı gibi, kabuğunu içerden kırarak dışına çıkmayı denediği de oldu. Kırıcı hareketler yapmasına yetecek kadar içeri de giremiyordu. Her denemesinde, sadece kalbi kırılıyordu! Kendini -kendisine sorsanız "kabuğunu"- yokuşlardan yuvarladı, yükseklerden alçaklara attı; ne yaparsa yapsın çatlatamadı. Bir sürü çizik edindi. İçinden çıkamadı. Üzüntüsü de, vücudu ve vücudunu sımsıkı saran kabuğuyla beraber büyüdü. Hüznünden kurtulamadı; kabuğu melankoli üretiyordu. Umudunu yitirmedi, denemeye devam etti.
Sonunda, kabuğun esaretinde olsa da, varlığının farkındalığını sürdürmesini sağlayan beslenmeyi çok fazla ihmal etti. Yediği bütün otlar içinde en lezzetli ve en zor bulabildiği gölevez yapraklarını kemirmekten bile usanmıştı zaten. Dallarda gördüğü ve tatları hakkında hiç fikir sahibi olmadığı meyvelere, çiçeklere baktıkça, bu koyu renkli nadide bitki bile tüm cazibesini yitiriyor, yavan geliyordu. Bitkilerin sadece yere yakın yapraklarıyla veya dökülmüş meyvelerle beslenmeye zorunlu olmayı hakaret gibi hissediyordu.
Kabuğunun içinde, bir deri hiç kemik kaldı. Tükenmeye yaklaşan azıcık gücüyle, iç bükey sağ omzunu bir kez daha, alçak, esnek ama sağlam bir incir dalının yukarı doğru kıvrılmaya başladığı noktanın önünde sabitledi ve kendini ileri doğru savurdu. Bu sefer olacak gibiydi! Boynunu acıtsa da, derisiyle hücre duvarının birleştiği yere saplanan daldan ümitliydi. Kendine "Özgürlük, acısız kazanılmaz!" gibisinden sözler edecek, ya da kahraman veya takıntılı bir zavallı gibi hissetmesini sağlayacak ussal donanımdan yoksundu. İnadının nedenine dair bir kaygısı da yoktu. Sadece, kabuğun dışındaki yaşamın kendisini nasıl çağırdığını biliyordu. Güven hissi değil belki ama, hızlı ve estetik hareket vaatleri, gördüğü diğer tüm canlılar tarafından empoze ediliyordu. Kendisini, çimenlerde zarafetle koşarken, kumda kıvrım kıvrım kayarken, daldan dala zıplarken, duvarlara rahatça tırmanırken hayal ettiklerinden başka mutlu anı yoktu. İşte şimdi, o hayallere çok yaklaştığını hissediyordu. Omzundan içeri ve dışarı süzülen kanı, kendisini bu dar havzadan, kocaman okyanusa taşıyacak azgın bir nehir gibi akmaya başladığında güçlenen titremeleri de, özgürlüğünü kutlamaya yarayan bir dans gibiydi. Ne havzayı, ne okyanusu, ne nehri, ne dansı, ne de müziği biliyordu oysa... Güney Amerikan kalçası da yoktu; salladığı şey Akdenizli kuyruğuydu ve yavaş yavaş daha da içeri çekiyordu. Derisini çok yerinden yırtarak, omurgasının büyük bölümünü kabuğunun tavanından sökmeyi başardı. Artık, kabuğunun ön ağzını taktığı dalın esnemesini kullanmaya da başlamıştı. Canı acıyor ama umudu her hamlesinde biraz daha artıyordu. Arka ayakları, kendisini öne itmeye yarayamayacak kadar kabuğun içine girip zeminle temasını kaybedince, ön ayaklarıyla toprağa daha sıkı tutunması gerektiğini anladı. Sadece tırnaklarını değil, incecik kalmış ayaklarını tümüyle toprağa gömdü ve özgür bir "şey" olarak yaşamasına yarayacak son enerjisiyle kendini dışarı çekti. Asıldı. Koptu. Çıktı!
Kendisinden başka hiç bir kaplumbağanın yapamayacağını yaptı ve her milimetresine bulaşan kanıyla renklendirdiği kabuksuzluğuna kavuştu!
Koşamadı, sürünemedi, zıplayamadı, tırmanamadı.
Son bir kaç dakikasını, bütün yaşamı boyunca istediklerine çok yaklaşmış olmanın verdiği mutlulukla yaşadı. O dakikaların her saniyesini emeğiyle hak etmişti.
Vücudu açık gitti!

Pandemiğe Konduk

İçimde bundan bir sürü var! Aklıma sadece "How To Dismantle An Atomic Bomb" demek geldi. Buyrun, dedim.

3 sabah önce uyandığımda, göğsümde hafif bir ağırlık ve gırtlağımda bir yangı vardı. Yangına dönüşmeden, 2 gün boyunca, hafif hafif sızladı. Reflümün azıttığını düşünüp, birayı kestim ve yastıklarımı çoğalttım. Dün akşam işten çıkarken, yarım saatte bir öksürdüğümü, baldırlarımın içlerinde sıcacık ağrılar olduğunu, burnumun ve damağımın ısındığını, gücümün de azaldığını hissettim. Üşüttüğümden ve ateşimin çıkmayacağından emin bir şekilde eve geldim. Havalimanında tükettiğim gıdaların tok tutması sayesinde, yemek yemeden yatabildim. Saatin kaç olduğunu bilmeden ve merak da etmeden, ısıyla uyandım. Baskıcı bir rahatsızlık da hissediyordum. Üşümek ve hareket edince sarsılmak da eklenince, ateşimin olduğuna hükmettim. Yatağın hemen yanındaki pencereyi aralayıp, yorgana sarıldım. Bir süre sonra terlemeye başlayınca hem sevindim hem de şaşırdım. Defalarca uyandığım uykumun, yatmadan önce planladığım saatte bitmesine az kala, cep telefonum antrede hıçkırdı. Ozan'dan mesaj gelmiş. Evde pek bir şenlik yaratmadı ama olsun, sağolsun...

Tam buğday ekmeği üzerine nutella sürdüm ve yedim. Buzdolabındaki muhteşem elmaların sonuncusunu sıcak suyla yıkayıp yedim. Bal, zencefil, karayip limonu ve karabiber karışımını, demlediğim yeşil çaya ekleyip içtim. Üstüne de kahverengi böcek süpradin tükettim. Ne domuzu, ne karınca yiyeni?!

Ozan'a ve Ece'ye göre doktora gitmeli, yaptırabilirsem test yaptırmalıydım. Domuz gribi olduğu teyid edilmiş arkadaşlarından duyduklarına göre, benle ilgili olarak endişeleniyorlardı. Ben de, sabahın ilk saatlerinde, yeterince endişelendim ve kurdeşenlendim. Ayakkabılarıma atlayıp, evimin bir kaç yüz metre ötesindeki seseka tesisine gitmeye karar verdim.

Yaşadığım rahatsızlığın nedeninin haram hayvanın gribi olduğu kesinleşirse, tedavimin hemen başlaması gerektiğini düşünerek, acil kapısından girmeye cesaret buldum. 7 sene kadar önce, aynı kapıdan, kalbi sıkışan bir kızın, gaz sorunu yaşadığını öğrenmeye; 3 hafta kadar önce de, yol kenarına park edilmiş bir arabanın içinde bırakılmış küçük köpeğin sahibini bulmak için girmiştim. Kendi vücudumdan kaynaklanan derdim nedeniyle içeri süzülmek bugüne kısmetmiş. Danışma/Hasta Kabul masasının aslında, danışmayı deneme ve hasta red masası olduğunu, "grip belirtilerim var, nereye başvurmalıyım?" dediğimde, suratımın büyük bölümünü kaplayan maskeyle bir metre mesafede durmama rağmen, "biraz şöyle mesafeli durun önce" paniğine sahip hanımdan, "kış kış" el hareketi sayesinde de şüpheye yer bırakmamacasına öğrendim. Danış/Dene masasının tam karşısındaki, yeşil olmayan "yeşil oda" ya uğramam gerekiyordu. Kapının hemen araksında, kapıya neredeyse yapışık bir hemşire hanım bekliyordu. Herkesin bir şeylerini sallayarak içeri girmesine engel görevini gayet başarıyla yerine getiren hemşirem, suratımdaki maskeden çok etkilendi sanırım. Derdimi söylediğim anda gözleri büyüdü; göz bebeklerine dikkat edemedim. Danışmayı deneme masasından kayıt kağıdıyla gelmem gerektiğini söylerken, "ohh! kısa süre de olsa kurtulduk!" acelesiyle kapıyı kapattı. Hasta derdini anlamaya mesafeli dirayet masasından, üzeri karalı ama kesinlikle yazılı olmayan bir kağıt parçasını almam saniyelerle ölçülebilecek kadar kısa bir sürede gerçekleşti. Dolayısıyla, domuzluğumu saklayan maskemi, hemşireyi daha da etkilemek için biraz daha kullanmaya hemen devam ettim. Yeşil Oda'daki karizmatik adamlardan biri, içeri davet ve bir sedyeye oturmamı telkin etti. Kulağıma soktuğu ısı algılayıcısı ve dilime bastırdığı tahta çubuk sayesinde, kendisinin hekim doktor olduğuna dair şüphelerimi silmeye başladı. Hele ki, kulağımın içine temas eden parçayı, yüksek teknoloji ısı ölçerden çıkarmak ve çöp kutusuna göndermek için, tek elinin tek parmağını ustaca ve hızlıca kullanışı sayesinde, uzun zamandır tıp doktorluğu yaptığına kani oldum. Amsterdam tramvayında tek eliyle sigara saran kızdan daha çekici değildi ama an itibariyle üzerimdeki etkisi daha büyüktü. Dediğine göre, çok büyük ihtimalle, pandemik konusu hebirnebir virüsüyle enfekteydim. Dezenfektasyonum için gerekenleri, çok kısa sürede ve sadece durumum ağırlaştığında geri gelmemi tembihleyerek özetledi. Seseka karnesi başvurumu tamamlamamı da salık verdi. 37 virgül 2 santigrat derecelik hararetimle, fazla söz sahibi olamazdım.

Samatya sesekasına yönelmeden önce uğrayıp maske aldığım eczaneme tekrar uğradım. Maskeli balonun başlamak üzere olduğunu müjdelemek için derece istedim. Eve çıktım ve hebirnebir testini, bedava ve hemen yapıp, sonucunu da çok çabuk verebilecek bir kurum aramaya koyuldum. Çeşitli web sitelerini okuyup, çeşitli laboratuvar ve hastane görevlileriyle konuştuktan sonra, test yaptırmak yerine, benle doğru dürüst ilgilenebilecek uzman bir tıp doktoruyla görüşmeye karar verdim.

15:00'da Bakırköy Acıbadem hastanesindeydim. Samatya sesekasına göre, gelir seviyesi daha yüksek hastalardan ve hastalarla aralarına "kış kış" mesafesi koymayan personelden oluşan, baş ağrıtmayan kalabalığıyla, B1 katı beni yine bağrına basıyordu. 2007 senesinde midemle ilgili atılımlar gerçekleştirdiğim zamanları hatırlayıp; şimdi, domuz gribi şüphesiyle burda bulunuyor olmanın haksız gururunu yaşıyordum. Dekorasyon değiştirilmişti. Sentetik zemin kaplamaları gitmiş, yerine modernce yerleştirilmiş mermer plakalar gelmişti. Gültekin Bey nerdeydi? Melih, bey miydi?

Hah! Teşekkürler!

Suratımda maskemle anlattım derdimin başlıklarını. "Bilinçli olmak çok güzel işte..." sıvazından sonra; kulak ısı ölçeri, dil pasifizörü, sırt steteskobu, göz bebeği aydınlatıcısıyla ve doktor avuçlarıyla muayeneye maruz kaldım.

Gültekin Bey, gayet güven sunarak, önündeki kontrol listesini takip ederek bana içinde olduğum durumu anlattı. Yüksek risk grubunda olmasam da; diğer bütün ihtimalleri göz ardı etmeye yetecek kadar büyük bir olasılıkla gribe, yani bu seneki adıyla, domuz gribine bulanmıştım.

Domuz dışı griplerin de semptomatik tedavisinde kullanılan ilaçlardan bir küçük poşeti dolduracak kadar çeşit belirledi. Midemin de kıskançlık yapacağını hissetmiş olmalı ki, bir de proton pompası inhibitörü ekledi. "Beni vitamine boğar mısınız?" dedim. "Tabii ki" dedi. "Yalnız lütfen farmaton veya cinseng içeren başka bişey olmasın; sonra mermi gibi oluyorum" dedim. Güldü, "Süpradin enerji yazdım." diye bitirdi. Evlerimizde, iş yerlerimizde, bizle beraber olan insanlarla ilgili ne önlemler almamız gerektiğinde de karşılıklı anlayış dolu bir dizi mutabakata ulaştıktan sonra, el sıkışmadan veda ettim doktoruma. Muayene ücretimin amerikan hayat dolayıyla işverenim tarafından ödenmesini sağladıktan sonra, hastanenin dışına çıkıp, sevdiklerime acı haberi vermeye başladım. Eczane durağımda da gırtlağıma kadar elektronik iletişim içindeydim. Eczane çalışanlarına, hastaneden aldığım evrakları sunduğumda, maskemin de tetiklemesiyle, üç kafa reçeteye doğru eğildi. "Gribim!" diye seslendim. O sırada içeri giren bir adamın elindeki torbada ne olduğunu sordular. "Bomba getirdim, burda patlarsa güzel olur diye düşündüm!" cevabını aldılar. Yine de gülerek, "iyi, tamam, ver, şöyle koyalım" sözleriyle, torbayı tezgahın arkasına kabul ettiler. Ecza hanenin sahibi olduğunu düşünmeme yol açan duruşuyla, genel bir kontrol sahibi olan hanımın, bomba esprisinden kurtulup, benim "Gribim!" çıkışıma teskin edici karşılığını vermesi, ortamda tekrar uygar ecza havası esmesini sağladı. Gültekin Bey'in sıkamadığım mübarek ellerinden çıkan reçetede yazanlara ilave olarak, maske, el dezenfekte sıvısı ve etil alkol aldım. Eczanenin önünden çevirdiğim sarı Clio'nun şoförü de maskemden etkilendi: "Heh! Grip kapmamak için mi taktın o maskeyi?" dedi. "Hayır, gribim; sana bulaşmasın diye taktım!" dedim. "Samatya'ya lütfen..."

Samatya sesekası önündeki kavşakta, manevra yapan iki araçtan, trafiği tıkadığı daha bariz olanına mimikleriyle tepki veren bir Renault Broadway sürücüsünün karşılaştığı öfkeye şaşırıp "herkes ne kadar da saldırgan, öfkeli..." dedim. Muhatabımın, maskemle bugün etkilediğim bir sürü insandan biri olan, efsunlu taksi şoförü olduğunu unutmuşum. "O lafları bana edicek lavuk, bak nasıl pişman ediyorum; karşısındaki pısarsa tabii ki dayılanır..." diyerek hiddet potansiyelini sergiledi. Koç'un sponsor olduğu bienalimizi düşündüm. Düşüncem bitince, "E, o zaman herkesin eline silah verseler, ortalık kan gölüne dönecek desene..." diye kabartmak gafletinde bulundum. Bu gribin belirtilerinden biri de boş boğazlık! "Bi s..im yapamazlar abi, kimse bi s..im yiyemez, korkma sen!" diye teselli etti beni. İlerdeki tekelin önünde indim.

Eve geldiğimden beri geçen yaklaşık 5 saatte, patlıcan yemek, ilaçlarımın ilk dozlarını kullanmak, en çok dokunulan yerleri dezenfekte etmek, bunları yazmak, biraz uzanmak ve televizyonda müzik klibi izlemek için çok zor zaman ayırabilidim. Sevdiğim insanlardan pandemikteki yerimi öğrenenlerin hepsi telefonla aradılar. En yakınımdaki bazı insanlar periyodik olarak arayıp rapor alıyorlar. İlgi görmek güzel şey. Uykuya teslim olmak ve rüyada güzel görmek daha da mutlu edici olabilir... Celsius istemiyorum bu gece!

Umarım atom bombası falan yoktur içimde.

hambag

Arctic Monkeys'in 3. albümü çıkmış ve bundan benim haberim, bugün, tesadüfen, VH1 sayesinde, şok içinde oldu! Galiba gerçekten cahilleştim!

Yeni çocuğun adına Humbug demişler. Ebenezer Scrooge derdi, toprağı bol olsun. Saçma bulduğu şeylere "hambag lan o!" diye burun kıvırırdı amca... VH1'a hambag dedik, bak başımıza ne iş açtı be Ebenizır!

Josh Homme'la beraber üretmişler albümü... Bu bilgiyi okumasaydım da, gitarların söylediği kelimelerin arasındaki boşlukları ve aniden beliren tizleri duyunca "Queens Of The Stone Age gibi olmuş biraz lan!" derdim. Eh, körle yatan şaşı kalkar; Amerikalı'yla albüm yapanın aksanı gevşer...

Alex kardeşimizin yedek eylemi The Last Shadow Puppets duyarlılığında ve dinginliğinde şarkılar ağırlıkta; Miles biradere "dağıtmam fazla merak etme" diye söz vermiş ve verdirmiş zaar... Albümde "sert" sıfatını en rahat taşıyabilecek şarkı Pretty Visitors'ta bile, üstüme, karanlık ve kar kaplı bir sokakta tek başına yürüyen yalnız ve aç adam hüznü sıçradı. Yok, zaten hüzünlü olmamın böyle bir algıyla ilgisi yok!

Güzel, dinlenesi, yağmurda kapılınası ama ilk ikisine nazaran daha koyu demli bir albüm bu...

Hakan "peehh! hambag!" diyebilir ama yine de hayırlı olsun; Allah sağlıkla, mutlulukla dinletsin inşallah! Kutlarım.

ben tatsız, uyku şeker

Yine mi kış? Yaza ne oldu? Gitti mi?
Olgun bir bahar veya yaz sabahında, Marmara Denizi'nin güney kıyıları gözükebiliyorken, bu sabah, evimin pencerelerinden baktığımda "Bulutsuzluk Özlemi!" dedim. Bulutsuzluk Özlemi müziğinden de hoşlanmam ne yazık ki... Bana hepi topu 5 - 6 kilometre görüş mesafesi bırakan, daha Ekim sonunda doğalgaz harcatan, ayağıma kalın çorap, sırtıma kazak giydiren havadan da hoşlanmadım... Zaten 8 gündür canım sıkılıyor, bir de ıslak kasvet hiç de bereketli gelmedi.

Önce, dışarı çıktım, Kocamustafapaşa'ya yürüdüm. Pastaneden börenk ve boğaça, marketten de sürt ve hayran aldım. Şemsiye oyunlarına olan yatkınlığım ve yeteneğim sayesinde, sokaktayken biraz eğlendim sayılır. "Bu havada bisiklete binilmez" diyen içimdeki yetişkine karşılık verdim, "Şemsiyeye binmek ister misin?" dedim.

Eve geldiğimde, ortalığı toplamak ve temizlemek gereğini oturmuş, beni beklerken gördüm. Elimin tersiyle kenara ittim ve gereksizce bilgisayarın karşısına oturdum. Kalorifer sistemim düzgün ve verimli çalışmış, evi rahatlama ısısında tutmuştu. Bilgisayarla bilgi sayacak halim de olmadığına göre, dışarda bu soğuk, içerde bu ısı varken, ışık azken, sevgili çok uzaklarda uyuyorken, televizyonun karşısında tesbih böceğine dönüşmekten daha akıllıca ve kolayca ne yapılabilirdi ki?

Bilgisayarın kış kestirmesi moduna geçmesinden hiç ürkmeden kalktım masadan. Evi toplama ve temizleme gereği, boşalttığım sandalyeye geri tırmandı hemen. Televizyonu açtım, kanepeyi kapladım. Bazı insanlar, bir gazeteyi ellerine aldıklarında, önce spor sayfasına bakarlar. Kimileri, güzel kadın fotoğrafından başlarlar gazeteyi tüketmeye; kimileri için de, ahbapları gibi gördükleri bir köşe yazarı başlama noktasıdır. Ben de televizyonu, genellikle, VH1 ile açarım. U2'nun yeni şarkısı Magnificent'ın Fas'ta çekilen klibinden sonra, Black Eyed Peas'in Meet Me Halfway'ine bakakaldım. Bu klibi, Mad Max, Stargate, Lord Of The Rings ve Californication esinlenmelerine sürtünmüşler de öyle çekmişler gibi geldi. Bir de klipte kullanılan filin haliyle ilgili meraklara kapıldım. "Nerde doğdu, stüdyoya nerden ve nasıl getirildi, sırtına onca takım taklavatı almak, bir de en tepeye insan bindirmek istedi mi? Kendisinin bu çekim için rızası alındı mı? Milyonlarca insanın, durumuna, hislerine, yaşamasına veya ölmesine, açlığına veya tokluğuna, yaptıklarına ve yapmadıklarına başka insanlar karar veriyorken; kontrol altına alınan hiç bir hayvanın niyeti hakkında kaygı yaşanmıyor. Uçakta nereye oturacağımıza verdiğimiz değerli kararın gerçekleşmemesi durumunda sert tepkiler saçabiliyoruz ama evimizde köpeğimiz veya kedimizin kanepeye oturmasını yasaklayabiliyoruz... Evinden söküp aldığımız hayvanları, kliplerde hayvanlıklarının çok uzağında görüntülerle kullanıyoruz. Köfte veya tavuk kanatlarını afiyetle yiyoruz." gibi şeyler aklımdan bir kaç saniyede geçti.

VH1'ın da ağabeyi MTV gibi pörsüdüğünü ve benim de pörsümeye hazır aklımı zorladığını sezimseyip, National Geographic Channel'a ulaştım. Kan emen küçük iğrenç yaratıkları (bit, sülük, pire, kene, sivri sinek) izledim. Saç bitinin, vücudun her hangi başka bir yerinde yaşayamadığını; daha doğrusu, sadece insan saç derisinde yaşayabildiğini yeni öğrendim. Vücudumuzun bölgelerine göre gelişmiş 3 çeşit bit varmış. Her birinin ayaklarındaki kancalar, ilgili bölgelerdeki kılların kalınlığına göre evrimleşmiş ve başka bir vücut bölgesinde bu nedenle tutunamazlarmış... Pirelerin anlatıldığı bölümde, daha önce de şaşkınlıkla izlediğim muhteşem bacakların teknik özelliklerine kapıldım gittim... Hemen hemen bütün kan emici asalakların, ısırıklarının ve emme eylemlerinin hissedilmemesi için geliştirdiği şaşmaz yöntemleri var.

Bu asalaklar da bizim rızamızı almadan yerleşiyorlar vücutlarımıza; hatta bizi öldürebiliyorlar... Demek ki, hak tecavüzü doğaya ait bir olgu. Köfte ve tavuk kanadı yemeye devam o zaman!

Evi temizleyemeyeceğim galiba... Durmadan yağmur yağıyor; sahil yolu parlıyor. Denizin üstünde duman var gibi, gemiler zor seçiliyor.

Kanlı börtüden sıkılınca Sponge Bob'la karşılaştım. Bölümlerinden birinin jeneriğinde Pantera çalıyordu. Bölümün içinde de sincap Sandy'yle yaptıkları heyecanlı hareketler sırasında çeşitli Pantera sesleri duyuldu! İlginçti... Okuduğuma göre, bazı diğer bölümlerinde, Motörhead ve Twisted Sister'ın da katkıları olmuş. Daha da ılgınçs...

Beni her saniyesinde kendimden alıp bana geri veren bir kaç şarkıdan biri Scar Tissue. Bir de canlı canlı Red Hot Chili Peppers seyretsem... Oramı buramı kessem, Müslümcüvari süvari olsam konserde!

abru anlayışım

Eşya boyamak zevkli. Eski renklerini yeni renklere değiştirince, eşyaların özü, işlevi, görebileceği değer de değişiyor. Ne boyadığıma bağlı olarak, bazen yorulabiliyorum bile. Ayakkabıları boyamak basit. En son boyadığım eşya, kilise tavanıydı.

Boyama malzemeleriyle yapılabileceklerin en zevklisi, tuvalette ebru yapmak. Yağlı boya fırçası, yağlı boya fırçası heykeline dönüşmesin diye tinerde bekletilince, içerdiği tüm boyanın büyük kısmını da tinere bırakır. Tiner de renkli tiner olur ve hala sudan hafiftir. İş bittiğinde, içinde fırça bekletilmiş boyalı tinerli kabın da boşaltılması gerekir. Evde, böyle şeyleri boşaltmak için en uygun yer klozettir. Alafranga olanı ısrarla tercih ve tavsiye edilir. Hele ki, klozet temizliği için rezervuara mavi küpler atmak seçilmiş, önceden durgun ve masmavi bir klozet suyu elde edilmişse; bir de kullanılan boya açık renk idiyse, şahane gibi olur! Hepi topu yüz mililitre kadar olan açık renk boyalı tiner yavaşça klozete dökülür. Yavaşça, hem boyalı tiner ziyan olmasın, hem klozet dışında desen oluşmasın... On santim derinliğindeki klozet suyunun mavisinde, o boyalı tiner öbeklere ayrılır. Yuvarlak ve bitişik öbekler oluşur. İçindeki boyalı tinerin hepsi klozete dökülen kap, dikkatlice lavaboya bırakılır. Hafif salakça bir gülümsemeyle, mavi klozet suyundaki yuvarlak desenlere bakılır. O anda, o klozete oturanların veya karşısında ayakta duranların yaptıkları ve yapabilecekleri unutulur. Beyaz üstüne kahverengi, sarı, siyah ve hatta yeşil desenler ve vurucu kokular akla gelmez! Masmavi boyalı su üstünde danseden bembeyaz yuvarlaklarla harikalar diyarı evin içinde oluşmuştur. Evin, tuvaletin, klozetin içinde bir balo vardır. Yuvarlak, boyalı tiner öbeklerinin neye benzediğine dair ilkel hayallere de dalınabilir (ben bu sabah, iç içe geçmiş bir kaç tiner öbeğini, maskeli baloda gördüğü ilgiden bunalıp, dışarı çıkarken, yüzündeki maskeyi çıkarmaya çalışan genç bir kadın imajına benzettim mesela...); kapta kalan son tiner damlalarıyla veya küçük tükürük darbeleriyle bu kısa ömürlü ebru eseri daha sofistike de kılınabilir. İdrar müdahalesi de kısa süreli kıvılcımvari görüntüler ve neşe sunar ama müteakiben, klozetin yakın çevresinin temiz tinerli bir parça pamukla temizlenmesini gerektirecektir.

Eğer, bu eğlence için kullanılan boyalı tiner, klozetteki suyun tamamını kaplarsa, sifonun nazik bir hareketle, bir miktar mavi boyalı su telkin etmesi sağlanabilir. Böyle bir durumda, boyalı tiner ve boyalı su oranını dengelemek, tümüyle tuvalet sakininin sifon kullanma maharetine bağlıdır.

Yeterince keyif alındıktan sonra, çeşitli kereler sifon suyu salınıp, boyalı tinerin klozeti tamamıyla terketmesi sağlanmalıdır. İçeriğinde tek damla dahi boyalı tiner kalmadığından emin olunduktan sonra, klozet gerçek amaçlarından büyük olanı için kullanılabilir. Vücudumuzun boyalı veya boyasız tiner kabul etmeyecek, canımıza yakın bölgeleri vardır. Muhtemel sıçramalar durumunda, sıçrayıp bize dokunacak olan sıvı, boyalı tiner değil, boyalı su olmalıdır. Taharet borusunun sağlam ve iyi çalışanı makbuldür. Piyasada 6-8 liraya gayet uygun aparatlar satılmaktadır. Eğer tuvalette ebru yapılacaksa, en kötü senaryoya hazırlıklı olmak adına, taharet borusunu yenisiyle değiştirmek elzem olabilir.

kolay gelsin usta

Kocamustafapaşa'da kaç marangoz var bilmiyorum ama ben bugün 6 tanesine uğradım ve emin oldum ki küçük esnaf hiç de küçük değil! Daha doğrusu, küçük esnaf küçük iş yapmak istemiyor! Veya, beni sadece kendi derdimle donanarak ahkam kesmekten alıkoyabilecek bir açıklamayla, buradaki marangozların hepsi, en ufak bir zımpara darbesini bile bir mühendis/mimar/pilot/cerrah özeniyle vuruyorlar ve onlar için, işin küçüğü büyüğü yok! Bir yapının iki katı arasına yerleştirilecek bir merdiven sistemiyle, benim ihtiyacım olan 2 tahta düzlem yüzey aynı emeği istiyor; dolayısıyla, zaten onca işleri varken, benim talebimle uğraşamıyorlar. Uğradığım marangoz atölyelerinin hiç birinden, 45 X 60 cm ebadında iki tahta/MDF/sunta plakayla çıkamadım. Yapılabileceğine dair olumlu bir yaklaşım da göstermediler. Ellerindeki projelerin teslimatı, montajı, üretimi, artık her ne meşgaleyse, bittikten sonra ilgilenebileceklerini de söylemediler. Bildiğim kadarıyla, ellerinde, ahşap malzemeye şekil vermelerini kolaylaştıracak yüksek teknoloji ürünü aletler var. En azından, içine girip baktığım 6 atölyede de bıçkı makinesi vardı. 2 tane, ahşap veya MDF plakanın köşelerini yuvarlamak kaç dakikalarını alıyor acaba? Benden karşılığında ücret alabileceklerine ve bu ücreti de kendileri belirleyebileceğine göre, neden marangoz müşterisi olamıyorum? Bana neden tahta yok?

"Küçük esnaf kan ağlıyor!" Yok canım!
"Kepenkler kapanıyor!" Hadi ordan!
En azından, Kocamustafapaşa marangozlarının işleri gayet tıkırında; takırında hatta!

O kadar çok ve güzel çalışıyorlar, o kadar doymuşlar ki, istediğim iki basit plaka için "Yaparız ama 50 liranı da alırız..." bile demiyorlar.
Duyduğum cevaplar:

-Valla çok iş var be abi, şu merdivenin kuruması lazım, cumartesiden önce yapamam, cumartesiye de söz veremem... (Merdiveni üfleyerek kurutuyordu sanırım!)

-Bende tahta yok! (Marangozda tahta yok? Bu cevap en etkili olanıydı, gık demeden çıktım kapıdan...)

-Hmmm, köşeleri yuvarlak? Uğraşamam be abi... (Homofobik marangoz?)

-Tahta zor valla, MDF olur... Kaça kaç? 45'e 60 haaa... Hmmm... Adamlar montajda, yarın uğrasan? (Sen bana uğra, adamları getirme, çay içip konuşalım ölçüleri!)

-Biz tahta kesmiyoruz. Yok, öyle yapmıyoruz! (Mobilya üretiyorlar ama, mobilyaları imal ettikleri parçalar başka bir yerde kesilip onlara teslim ediliyor herhalde... Ya da tomrukları oyarak yapıyorlar... Bilemedim!)

Şimdi aklıma, yarın aynı dükkanlara elimde bir tomar parayla gitmek geldi. "2 tane düz tahta istiyorum, karşılığında on bin lira vereceğim" desem?
Veya, "Hatırlar mısın; dün, fakir, tahta isteyen ve onurlu bir genç gelmişti de ilgilenmemiştiniz? Dükkanını alıyorum!" desem?
Veya, "Abi, şu kapı lazım mıydı? Atıcan mı onu? Alayım mı abi bu kapıyı? Ha abim? Kapıyı ver be abim!" diye duvarda sıralı kapılardan birini çekiştirmeye başlasam?

Tuvaletimin taharet borusu kırıldı. Aslında, galiba, zaten kırıkmış. Damlattığı yere hiddetle ve dikkatle bakınca gördüm ki, bir kesik mevcut. Kesiğin büyümesi sonucu kırık oluşmuş. Yerel usta ağzıyla, "boru kesilme yapmış". Yarın da tesisatçıların sıhhi olanlarını gezinip, kıç temizliğim dolayısıyla sıhhatime etki eden bir tesisat unsuru için savaşacağım sanırım. Söz konusu meta, tahta iken boruya dönüşecek. Düzgün konuşmalıyım.

annenizi nasıl tanıdım...

Praktiker'den vazgeçtim.
Bauhaus, Carrefour ve Ikea'yı aldım!
Ev büyük, hepsine yer buldum çok şükür...

Son üç gündür, televizyona dadanmış olmaktan yeterince utanç duyuyorum zaten; bir de History Channel'da arka arkaya 2. Dünya Savaşı belgeselleri görmekten bıkmak eklendi... VH1 desem, onda da seri üretim yeni yetme genç kadın şarkıcıların şarkısı yayınlanıyor devamlı. Aynı ses tonuyla birbirinin aynı şarkıları söyleyen onlarca Kate, Katy, Lily doluşmuş gavur İMÇ'lerine. Allah'tan, araya Simply Red, INXS, Prince falan sıkıştırıyorlar da, biramdan yudum almaya neşe buluyorum.

-Yerli kanallardan hangilerini seyrediyorsun?
-Habergibi, dizi, eğlencegibi programlarıyla kokuşturulan kanalları mı soruyorsun?
-Yerli kanal işte...
-Yaşamımdan endişe ettirebilecek kanallar onlar.
-Kafanı fazla takmadan izlesen?
-Kafamı takmayacaksam niye izliyorum, pardon?

Kovamadım herifi yahu!
2. Dünya Savaşı belgesellerinden de kurtuldum sanırım.

Bugün itibarıyla, Geocities yok. Yahoo çalışanları, aylar önce bana bu kapanış ve muhtemel kayıplarıma karşı yapabileceklerimi bildiren bir mektup gönderdiler. Hatta, geçen ay bir de hatırlatma mektubu aldım kendilerinden.
Ya, tüm sayfalarımı teker teker kendi bilgisayarıma yerleştirip saklayacaktım, ya da Yahoo'nun ücretli web sitesi hizmetinden faydalanmayı seçecektim. Tabii ki tüm sayfalarımı bilgisayarımda tutmaya başlamayı yeğledim. Bunun için, Geocities sunucularındaki her sayfama ulaşmam gerekiyordu. Ulaşabiliyor muydum? Haşa! Hatta haşşşaaaaaa!!!!
Ülkemi yöneten üstün insanların görüşüne göre zararlı olan Geocities'e, aynı yöneticilerin kararlı tutumları sayesinde, bu ülkenin elektrik ve telefon hatlarını kullanan bir bilgisayar vasıtasıyla bakmak mümkün değil. Şimdi, "DNS ayarlarında yapacağın şöyle şöyle bir değişiklikle mümkün olabilirdi" veya "Windows kullanıyorsan, System32 altındaki "hosts" dosyasına adresi ve IP adresini ekleseydin, Geocities sayfalarını açabilirdin" diyebilecek olan yardım sever arkadaşlarıma bir selam vereyim. Bahsedilen yöntemler bazı başka adresler için gayet güzel yardımcı oluyorsa da; Geocities içeriğinden çok sağlam şekilde korunması gereken bir halk olduğumuz için, büyüklerimiz en sıkı önlemleri almışlar ve kendi bilgisayarımda yaptığım değişikliklerle bu önlemlerini aşamadım. Çeşitli tünellerden geçerek ulaştığım sayfaları da sevmek ve severek saklamak çok zor oldu...
"Büyüklerimiz" kimler?
"Devlet büyüğü" tamlamasıyla tanımlayamayacağım büyükler onlar. Devlet büyüğü, devletin en önemli organlarında, hatta o organların başında bulunur. Görevleri, karar almak ve görev vermektir. Verdikleri görevlere ve görevleri verdikleri kurumlara göre, halkın hayatında değişimler olur. Karar, kanun, yürütme, koşturma, oturtma, yargılama organları gibi detaylı dokulardan uzak durayım ki, hem okuyanlar sıkılmasın, hem de devlet felsefesinin ucunu görmüş halimle ahkam rendelemeyeyim...
Aslında, sanırım, bu Geocities yasağını koyan büyüklerimiz, ilk yasaklandığında, Youtube erişimi konusunda "Ben youtube'a giriyorum, siz de girin..." diyen başbakanımızdan daha alt kademelerde görevli olanlardır. Yargı, yasama ve yürütmeden ayrıydı değil mi? E, o zaman, mahkeme başkanları ve heyetleri, bakanlardan ve başbakandan daha yukarda veya aşağıda görevli addedilemezler... E, "Şu site bizim milletimize zararlı, bu sitede değerlerimize kasteden bir yazı var..." diyerek bizi koruyan makamlar, mahkemeler değil mi? Kafam karışık...
Tabii ki, yine de, bizden daha büyük oldukları için, kendilerine "büyüklerimiz" demeye mecbur hissediyorum kendimi. Aslında, Türk Telekom'un teknolojik işlemlerinden sorumlu ekip içinde, temiz ahlaklı ve kıvrak zekalı Türk Milleti'ni internetteki zararlı içerikten soyutlamak gibi kutsal bir görevi ifa edenler içinde yaşı benden küçük olanlar da vardır ama, onlar da vasıfları ve misyonları ölçeğinde benden fersah fersah büyük sayılırlar. Zaten, bütün mübarek önlemlerine karşı gelip, Geocities sayfalarımı kendi bilgisayarımda açmaya çalıştığım için kendimi suçlu hissediyorum... Bir daha yapmayacağım!
Çünkü, Geocities'de oluşturduğum tüm sayfaları, http://www.bckmz.com/ adresine taşıdım.
Kendimi, Aerosmith'in Living On The Edge şarkısının klibinde, tren raylarının arasından, tren kendisine çarpmadan bir saniye önce çıkan Joe Perry gibi hissediyorum. O'nun bu son an heyecanını yaşamaya ve bize yaşatmaya hakkı ve parası var. Benimki rock'n'roll'dan çok başka bir serserilik şekli oldu... Yıllarca, beni ve bazı yakınlarımı eğlendiren onca yazıyı, yok olmaktan son anda kurtardım. Aslında, daha önemli şeyler olsalardı, kendimi Joe Perry yerine Die Hard'lardan birindeki Bruce Willis'le de kıyaslayabilirdim. Geyik yazılarına anca bu kadar...
Hala, sayfalar ve imajlar arasında düzeltmem gereken bağlantılar var.

Soundgarden'ın paslanmaz çelikten, Audioslave'in titanyumdan şarkılarının gümüş sesli kahramanı Chris Cornell, neden bu odun diyarında?

Aha Rick Astley! Sağol VH1! Büyüğümsün!
Bira var mı?
Bir de rahmetli Robert Palmer ile UB40 ortaklığı! I'll Be Your Baby Tonight!
Çok neşeli bir regi şerkisi ama ben az neşeli bir geriyim!
Michael Bolton gelse de beraber çay içsek...

betonda kauçuk çevirenle, mangalda tavuk çeviren bir olur mu hiç?

Kapalıçarşı'ya gitsem ne olacak?
Cebimde, Kapalıçarşı'yı alacak kadar para mı var? Onun yerine, yarın, Praktiker'in Bayrampaşa mağazasını alırım!

Bir Master Of Puppets ve çeyrek Nevermind boyunca pedal çevirdim. Evden çıkıp, 17 Aralık mekanına gittim ve geri döndüm. Eskiden, eski evimden çıkıp Florya'ya gider ve lokale dönerdim. Yine de, toplamda 5 kilometre daha kısa bir mesafeyi, sarsılmadan ve kesintiye ihtiyaç duymadan alabildiğim için memnunum. Bisiklete değen 5 numaralı parçamda da şimdilik bir sızı yok. Sadece, dönüşte, Yedikule'de vites değişmekte zorlandı ve zincire "kusura bakma, seni daha fazla çekemiyorum!" dedi... Sanırım, bir bakım ve temizlik seansı uygulamam gerek.

Samatya ile Zeytinburnu arası tenha sayılırdı. Henüz soğumamış bir pazar günü için, fazla tenhaydı denebilir. Sadece balık tutmaya çalışan insanlar vardı. Mangalları, biraları, sevgilileriyle vakit geçirmek için sahile gelen çok az kişi vardı. Spor yapan kimseyi görmedim. Zeytinburnu'da, deniz kenarındaki yol bitti. Askeri bölgenin sınırında, araba yoluna yaklaşıp, kaldırımda ilerlemek zorunda olduğumu anladım. Kaldırımda, mavi çizgilerle ayrılmış bisiklet kulvarları görünce, kendimi Amsterdam'da sandım.

Amsterdam'da değil, has be has İstanbul'da olduğuma, askeri bölgeden çıkıp, sivil deniz kenarına döndüğümde gördüğüm kuşlarla beraber sevindim. Aslında, Amsterdam'da görebileceğim su kuşu çeşidi ve estetiği daha fazla ama, o anda kıyas eğilimimi savuşturup, kamerama davrandım.

Zeytinburnu'dan kurtulup, Bakırköy sınırlarına girdiğimde, o mavi çizgilerin içinde, denize tekrar yaklaşmaya başladım. Bisiklet yolu kaldırımdan ayrılıp, yeşil alan içinde düzenlenmiş, düz beton satıha yerleşti. Satıhın betonluğunu ve düzlüğünü, çimene tercih eden mangal operatörü aile babaları ve yardımcı hanımları ve çocukları yolumu kapıyorlardı. Uzaktan gördüğümde zilimi çıngırdattım; beni umursayıp yol açmalarını bekliyordum. Ben kendilerine hızla yaklaşırken, şaşkınca bana bakmaları ve hiç hareket etmemelerinden, çöktükleri betondan kurtulamadıklarını anladım. Pürüzsüz beton tandansı yaşıyorlardı! Tekerleklerimi çimenle basenleri arasından hızla geçirirken, "afiyet olsun" deyip, yanık et dumanını içime çektim... Betonda mangal kapanına aynı şekilde kapılmış 3 aile daha gördüm ve hepsinde farklı et ürünleri soludum. Memnun sayılırdım. Sadece, zorla, hızla ve aniden çıktığım çim zeminde bir şanssızlık yaşamaktan ürktüm ama şanslıydım...

Bakırköy Sahili'nde, sarı votka ritüelinden başka anlamlı toplantı yapılmadığına olan inancımı pekiştirdim ve benim balonlarım varmış gibi hissettim.

2-3 sene önce bir kız, bisiklete bindiğim için beni marjinal bulmuştu. Ben de, beni marjinal bulduğu için, kendisini marjinal bulmuştum. Oysa, bisiklet ve müzik kadar zahmetsizce rahatlatan çok az şey var. Bilmemek değil, öğrenmemek ayıp. Yapmamak değil, denememek kayıp...

Zeytinburnu'da yapılan Ibis - Novotel'in önündeki otobüs durağının adını daha önce de görmüş ve muhtemel nedeniyle de en az bu kadar ilgilenmiştim. Marmara Denizi! Durakta "Marmara Denizi" yazıyor! Marmara Denizi'ne bakan tek otobüs durağı bu mu yani? Coğrafi yeri de gayet namerkezi. Marmara Denizi'nin nadide bir kuzeydoğu kıyısında... Anlam veremediğim, merak ettiğim ve dönüşte, fotoğraflarını çektiğimle kaldım.

Samatya'ya vardığımda, sahil yolundan yukarı çıkan yolla Org.Nafiz Gürman Caddesi'nin kavuştuğu kavşakta, önce bir taksi bana yol vermek için durdu. Şaşırıp, "sen geç" anlamında bir el hareketi yaptım ve taksi önümden geçerken açık camından içeri "teşekkür!" diye seslendim. 4-5 saniye sonra, bu sefer de özel bir otomobilin sürücüsü durdu ve "buyrun geçin..." anlamında, avucunun içini nazikçe göstererek benle iletişim kurdu. "Bunlar, bisikletli ezmek isteyen sapık insanlar, kesin çarpacak şimdi!" diye pimpiriklenerek geçtim karşıya. Adamın nezaketine karşılık veremedim, fena oldu.

Beni farklı şehirlerde çok yere taşımış olan bisikletimi bir kez daha kucaklayıp eve çıkarmadan önce, evin karşısındaki bakkala girip bir kaç bira almayı düşündüm. Derin nefeslerimi sığlaştırıp, apartmanın kapısına baktım. Tam altına gelmedikçe algılamayan ve devreyi tamamlamayan, merdivendeki zamanınızın çoğunu karanlıkta geçirmeniz sayesinde elektrik tüketiminden tasarruf sağlayan sensörleriyle, modern aydınlatmaya sahip merdiven boşluğunda, eve doğru yükseldim.

Duştan sonra, yarım litre süte bir muz, 2 kaşık bal, biraz zencefil ve biraz da Antep fıstığı likörü karıştırıp, Kenwoodize ettim. İçtim. Azdım. Gideyim, bira alayım...

(Tam basit blog oldu lan bu...)

yar, ak kafalı

25.10.2009 Pazar, saat 10:34...

Dün gece annemin beni telefonla arayıp, saatlerin 60 dakika geri alınacağı uyarısını yapmasından sonra, "Ana gibi yar olmaz" demek geldi aklıma. Demedim lakin...
Onun yerine, "Yar ne demek lan?" dedim kendime. "Sevgili demek değil mi? Uçurum kastedilemeyeceğine göre!"

Çok uykum, az enerjim vardı bunlar olurken. Beynim pamuklaşmıştı. Kanımda oşkizen artıyordu ve hücrelerimin ihtiyaç duyduğu şeylere sahip değildim. Amarigadaki yarımdan ses alamıyordum, eko yoktu... Kafam dimağsız, dilim iddiasızdı...
Dolayısıyla, kendi kendime bile ahkam kesmekten çekindim.
Türkiye saatiyle 04:00 civarında uyudum.
Amariga saatiyle 23:00 civarında yarim aradı. Sesine süründüm. Telefonu sadece öpesim, koklayasım, yalayasım değil, aynı zamanda, yiyesim de geldi. Kalktım, pencere kenarından denize bakarak konuştum kendisiyle. Sonra, uykuma huzurla devam ettim. Az önce, aklımı başıma almaya başlamış halde uyandım. Yatak odasının tavanında, hacze gelmiş icra memurları gibi duran sivrisineklere kimyasal mal varlığı sundum. Mevsimin kışa benzemeye başlamasıyla ve Ekim maaşımın tarafıma teslim edilmesiyle vesile bulup, dün satın aldığım tahtaları, ilgili yerlerine yerleştirdim. Elbise askılarını gardroba, dilimleme satıhı olarak şekli değiştirilmiş bambu plakayı ve teflon dostu ucuz maşayı da mutfak tezgahına bıraktım. Evin bayındırlığıyla ilgilenmeye devam etmem gerek. Sonra...

Sonra dedim ki kendime, "Neydi o yar konusu? Bir bak bakalım Türk Dil Kurumu kaynaklarına!" Kendim "pekiyi" demeden harekete koyuldu...

Hanımlar, efendiler, "Ana gibi yar olmaz" sözünde, benim kirli ve yetersiz aklıma gelen gibi bir "sevgili/eş ve anne karşılaştırması ve anneyi daha değerli çıkarma çabası" yokmuş! Türk Dil Kurumu sözlüğünde, "yar" sözcüğüne ait 9 farklı anlam, toplam 22 maddede açıklanıyor. Bu 8 farklı anlamı, "uçurum, salya, yumuşak bir taş, sevgili, kabir, ağız boşluğu, dost, yardımcı, hayvan sırtında semer nedeniyle oluşan yara" olarak özetleyebiliyor olmaktan övünç duyuyorum.
"Ana gibi yar olmaz" deyimini de, "Ana gibi yar olmaz; Bağdat gibi diyar olmaz" gerçek ve tam haliyle yazarak, kendimi kurtarma çabasındayım. Sunduğum TDK bağlantısını bir kullanın.
Bağdat gibi bir diyarın olmadığına da canı gönülden katılıyorum.

Telefon ve ona yardımcı diğer teknolojik ürünlerin gelişmesinde emek sahibi olan her insan evladı da bana yar oldu dün gece/bu sabah...

Şu yaşıma kadar, bir sürü yarim oldu. Çoğuyla iyi geçindim. Azıyla seviştim (yarin yarına yar bırakmak). Çok azıyla kardeş kadar yakınımdır. Çok daha azıyla da anlaşmakta zorluk çektiğim, çatıştığım (yarmak, yaralamak) oldu. Yarlarla anlaşmanın gereksiz olduğunu düşünmeye meyilliyim. Çünkü, aklımı zorlayan son değişikliklerden sonra, kendimi kendime, özetle, "anlamasam, hatta hak vermesem de, karşılıklı destek konumlarımızdan kaynaklanan bir tolerans avantajımız var ve bunu kullanmaktan çekinmiyorum; aksine, benim davranış standartlarıma uymayan özelliklerini sineye çekmeye çalışıyorum..." diye savundum. Demek ki, iki insanın iyi geçinebilmesi için, birbirlerini aynı kesinlikte ve onaylayarak anlamaları gerekmediğine inanıyorum. "Sevgi anlaşmak değildir..." diyen kim? Katılıyorum! Değer vermek için, bir insanın, algısal olarak karşısında veya içinde olmak değil, yanında huzurla bulunmak gerek sanırım.

Ben gece hayatına çok küçük yaşta başladım!
7-8 yaşlarımdayken, annem, teyzem ve dayımın da katılımıyla, cuma akşamlarını Küçük Çiftlik'teki lunaparkta geçirmeyi çok severdim. O zamanlar, geceler şimdikilerden çok daha kısaydı ama çok daha doyurucuydu. Bir kaç gün önceden, telefonla ayarlamalar yapardım. Teyzemi ve dayımı arar, cuma akşamı için sözleşirdim. Annemden de onay aldıktan sonra, cuma akşamını beklemekten başka bir işim kalmazdı. Yaşadığım mahallede, sosyal bir organizma olduğumu hissettiren ilk yarlarımla kurduğum iletişim de, şimdikilere göre, çok daha yalın, açık ve çekincesizdi. "Kuantum fiziği" gibi, "Çocuk psikolojisi" de sonradan adlandırılan bir dallandırma, sanırım.
Küçük Çiftlik sözü veren annem, teyzem ve dayıma duyduğum sevgi ve kocaman, rengarenk, gürültülü ve eğlenceli bir dünyanın heyecanı dilime vururdu; gördüğüm, beraber oynadığım arkadaşlarıma "Biz bu cuma lunaparka gidicez!" derdim. Amacım, biraz hava atmak, biraz da heyecanımı paylaşarak, gündemi güzelleştirmek olurdu. Doğal olarak, insanların sosyal ilişkilerinde, her adımlarını tam olarak istedikleri noktalara bırakmalarının mümkün olamadığına da bu yaşlarda, belki de tam olarak 1984 yazında tanık oldum ve aval aval baktım. Tecrübe edip anlamaya daha çok mevsim vardı, sanırım. Yarlarıma ilan ettiğim Küçük Çiftlik geceleri, akşam geceye devrolurken iptal edilirdi. Ya, teyzem veya dayım arar, başka ve daha önemli bir işleri çıktığını, gelemeyeceklerini söylerdi; ya da annemden başka iptal nedenleri duyardım. Kötü haberlerin akşam üstlerinde geldiğine dair bir fikri sabitlemedim. Onun yerine, daha sonraları Küçük Çiftlik'ten büyük planların da sekteye uğrama şekillerini inceleme ihtiyacımın farkına vardım. Olaylar genellikle şöyle gelişiyordu: Ben, bir olayı yaşamayı çok istiyordum. İstediğim aktivite için plan yapıp gerekli adımları atıyordum. Bütün hazırlıklar zamanında ve tam olarak gerçekleşiyor, istediğim sonucu alma ihtimalim çok güçleniyordu. Bu isteğimden, planlarımdan, söz konusu hareketlerimden ve umuttan çok, haklı beklentiye dönüşmüş hislerimden ve kaplan gibi duran ihtimalden, çoğu bana yar olmuş insanlara bahsediyordum. İhtimalin gerçeğe dönüşmesine ramak kala, aklıma daha önce gelmesi genellikle imkansız bir değişken nedeniyle, planlar orta yerlerinden yarılıyor, ihtimal tembel hayvana dönüşüyor, beklentim haksızlaşıyor, isteğimle arama koca bir yar giriyordu. Aşk meyvesinden, mantık çocuğuna, ordan da bilim gencine geçerken bazı denemeler yaptım. Gerçekleşmesini istediğim olaylar, yapmayı istediğim hareketler hakkında, insanlarla konuşmazsam, mutlu sonuca ulaşıyordum. Yıllar içinde, kimseyi nazar, kötü etki, kıskançlık sorumlusu olarak görmeden; Karma hakkında bilgisiz ve fikirsizce, sadece kendimi koruma amacıyla, yapacaklarım hakkında bir gizli ajan sıfatına büründüm. Gerçekleşesiler, çoğu zaman böyle gerçekleştiler ve beni mutlu ettiler. Kendi tecrübelerim içinde tuttuğum istatistiki kayıtlarım dışında, edindiğim bu gizlilik için, bilimsel hiç bir dayanağım yok.

Seyahat etmek de, gençliğimin geneline yayılan bir haz eylemi oldu. Gittiğim yerlerin büyük bölümü, ben yola çıkmadan çok önce, benim için yüksek önem ve güçlü çekim oluşturdular. Seyahatlerimin hemen hemen hepsini, tutkuyla, büyük hazla yaptım yani. Seyahatlerimden önce hazırlanma süreçlerimde, gideceğim yeri ve yola çıkış zamanını, mümkün olduğunca az sayıda ve sadece bilmesi zaruri olan insanlara bildirmek de var. Uçak biletimi kesen iş arkadaşıma veya vize başvurumu değerlendiren konsolosluk insanına "Vallahi, yani... Bilmiyorum ki... Prag mı, St.Petersburg mu, Cape Town mı, Bangkok mu... İşte bi iznim başlasın hele..." diyemem ki!

Şimdi, bana yar olan değerli insan evlatları, genellikle bu takıntımın nedenini ve işleyişini sorguluyorlar. Sorgulamakla kalmayıp bana sorular soruyor ve yorumlar yapıyorlar. Ben de, kimi zaman ego zedelenmesinden, kimi zaman samimiyet kuşkusundan, kimi zaman da anlama isteğinden kaynaklandığını düşündüğüm bu sorulara cevap verirken, kendimi ve doğru bildiğim hareketi savunmak durumundaymışım gibi hissediyorum. Durumunda olduğum tek şey mutluluk...
Benim mutluluğumun başka diyarlarda mutsuzluk nedeni olabileceğini biliyorum ama yarlarımda mutsuzuluğa yol açan bir insan olmak da istemem. Dolayısıyla, şu tavsiyemi okuyun:
Çıkacağım seyahatler, yapmayı istediğim, benim için önemli şeyler hakkında sizle konuşmamış olmamı önemsemek ve ahkama ve siteme kaçan sözlerin konusu etmek yerine, beraberce yaşadığımız ve yaşayabileceğimiz güzellikleri irdeleyin veya ülkemizin ne durumda olduğunu ve nedenlerini ve muhtemel çarelerini düşünün... En olmadı, kitap okuyun...
Takıntılı önlemim hakkında içinizde oluşan şeyi içinizde tutamıyorsanız, ben aranızda değilken, mekanı istediğiniz kadar kokutun. Suratıma gaz sıkmanız kaçınılmazsa da, bunu şu zamana kadar çoğunuzun yaptığı gibi dürüstçe ve şiddetsizce, arkadaşça, açıkça yapın. Yanımda oturup, sinsice de osurup, "Aaa! Gaz çıkardın! Çok ayıp! Ben burda durmam artık!" diyen yarı yarasım gelir.

(Başlıktaki "yar" , "arkadaş/dost" anlamında; "ak kafalı" da, "iyi düşünceli" anlamında kullanılmıştır. Sözcük oyunlarından hoşlanmayan yarlar kusura bakmasınlar...)

karaya dönüş

24.10.2009, saat Türkiye'de 21:32...

Canımın bir kısmı New York'ta. Burda, İstanbul'da kalan kısmı sıkılıyor, televizyondan lokale, bloglardan ev dekorasyonu fikirlerine, uykudan deniz manzaralarına savruluyor.

VH1'da, ilk bölümünü geçen hafta seyrettiğim en iyi 100 hard rock şarkısı geri sayımı programının üçüncü bölümü, bana bir kaç basamak sunuyor. Adımımı atmak kolay. Şaşırmak da öyle. Merak eden, buradan listeyi görebilir. Bir küçük bardak Southern Comfort da yükselmeye yardımcı... Sadece kanepeye kadar yükseliyorum.

2 gün sonra Geocities kapanacak ve ellerindeki eski yazılarım yok olacak. Yok olmak fikriyle terörize oluyorsam, bu konuda da acilen bir şeyler yapmam gerekmiyor mu? Yapayım, sonra buraya yazmaya devam edeyim.

Amariga'da (Nüyork orda), donguz gribi ulusal aciliyet ilan edilmiş. Aşı satışları kötü gidiyor herhalde...

Bilgisayar virüslerine karşı programların satılmasıyla ilgili tek bir fikrimin olmadığı zamanlardan, ilaç firmalarının gücü hakkında da okuduğum tek bir satır hatırlamıyorum. Şimdi, bu mikrop açılımlarından mı korkayım, salgın salan laboratuvar A.Ş.'lerden mi korkayım, canımın aciliye diyarlarındaki kısmının bu konuda ne yaptığını, ne bildiğini, ne hissettiğini mi düşüneyim?

Olmuyor!

Geocities'e emanet ettiğim sayfalarımı aynen geri almam mümkün değil!

Buzdolabındaki zeytinyağlı kereviz yenir mi hala?

Kafam tükenmiş...

Yarın deniz kenarında bisikletle gezineyim, Kapalıçarşı'da turist olayım...

Elimden sadece böyle şeyleri yapmayı düşünmek geliyor.

Düşündüklerimi yapmayı da başarabilecek miyim bakalım.

Mercimek köftesinden sonra, mideme bir küçük bardak daha Southern Comfort dökmeye çalışıyorum. Sanırım, pis su giderlerini açmaya yarayan kimyasallardan kullanarak daha başarılı olabilirim. Gırtlağım acıyor! Bir geri sayım mı var içimde?

Kafam tükenmiş...

Kanepe beyaz ve yerden yüksek. Yerde sentetik bir zemin var. Çamura basıyor gibi hissediyorum. Ayağımı kurtarmamın zor olduğu bir çamur. Ayakkabımın bağcıkları tomurcuklanmış. Ayağımı sadece çoraplarım kaplıyor oysa... Çim çoraplar!

Kafatasımın içinden eksilen mi var? Kulağımdan, burnumdan pamuk soksam...

İki ayrı firmanın, iki ayrı kağıda basılı, Kasım ayı personel çalışma programlarına tutsaklıktan kurtulsam!

Bu geceyi diğerlerinden 1 saat fazla yaşayacağım. Geç yatmamda bir sakınca yok.

Dilim tükenmiş...

TCJJB

23.10.2009 Cuma, saat Türkiye'de 21:55.
TK001, 1 dakika önce JFK'e inmiş olmalıydı.
Az önce, doğudan, güneye, deniz üzerine yöneldi. Henüz de tekrar kuzeye çevirdi yönünü.
4L'ye inecek gibi gözüküyor.

Saat 22:05...
www.flightstats.com 'a göre, 14dakika önce piste inmiş. Yani, benim için 21:51'de...

Rahatladım.

Ne zaman bir yere uçsam, annem, "İndiğinde, ilk fırsatta bana haber ver lütfen." der.
Şimdi çok iyi biliyorum neden bu kadar merak ettiğini.
Canının bir parçası benle beraber uçtuğu için.
Sadece uçak yolculuklarında değil; hangi taşıtla gidersem gideyim, yanımda annemin bir bölümünü de taşırmışım da haberim yokmuş!
En büyük ve en ağır bagajı da arkamda O'nun kucağına bırakırmışım...

Sağolasın teknoloji, bagajı aldın kucağımdan!
Bu arada, THY'nin uçuş bilgi sayfasında, 25 dakikadır, varışla ilgili aktüel bir bilgi yok. Belki de, hatta umarım, uçağın park etmesinden sonra yayınlanıyordur...

İmla, ulaşılması zor kudret...

16 Ekim 2009 Cumaertesi. Gün başlayalı 18 saat 50 dakika olmuş. Haftalardır biriken toz, bakteri ve bilgisayar izlerini evden çıkarmam gerekirken şu yaptığıma bak! Bakıyorsun zaten. Her harfine olmasa da (insanlar harf harf değil, sözcük sözcük okur), gayet bu sayfadasın. Cumaertesi... Ne oldu? Bir harf fazla mı? Ben seviyorum o "E"yi... Harf harf okuma! İnsansın sen... Sözcüklere, dikkat ettiğini bile bilmeden, odaklanman lazım.
Anılar, şimdi gözümde canlandılar. (Coşkun Sabah'tan daha güzel bir site beklerdim gerçi...)
1994'ün güzel bir sabahında, Hakan, Sinem, Emek ve ben, Büyük Ada'ya gittik. Bütün gün bisikletle, adanın izin veren hemen her bucağına ulaşıp güzel zaman geçirmiştik. O dönemimde, yanıma gelmesinden bir kaç dakika önce kokusunu aldığım bir kızla ilgili derin düşüncelerde sıkça kayboluyordum. Bisikletleri kiraladığımız dükkandan çıktıktan az pedal sonra, benim kiraladığım bisikletin arka lastiğinin, kullanılmayacak kadar indiğini, asfalta beyaz boyayla nakşedilmiş bir E harfinin yanında farketmiştim. Bisikleti dükkana geri götürüp değiştirdikten sonra, o E harfinin yanından gülümseyerek geçmiş ve kokulu hanım kızımızı yanımda hissetmiştim. Bir süre sonra, 4 kişilik grubumuzun gitmekte olduğu yönün tersine, var gücüyle pedal basan akran bir erkek gördük. Süratinin nedeninin kaçması, kaçtığı şeyin de Emek olduğunu, Emek yanımızdan daha hızlı ve küfürler ve tehditler bağırarak geçtiğinde anladık. Az dakika sonra yanımıza geldiğinde, Emek'in kendisine laf atan genç bir erkek insanı kovaladığını öğrenip hayret ettik. Emek hariç hepimiz lise iki veya müstakbel lise son öğrencisiydik. Emek ise sanırım ortaokula yeni başlamıştı. Hem laf atılacak kadar kadın, hem de laf atanı kovalayacak kadar erkek miydi? Algılar ve salgılar değişken, bağıntılı etki nedenleri...
O kadar eğlendik ve evden uzakta, dışarda olmanın tadına o kadar açtık ki, geceyi de adada geçirmeye yeltendik. Pipileri olanlar için evlere haber vermek, kukululara nispeten daha kolaydı. Bir türlü, Bahçelievler'deki Nesrin Teyze'yi nasıl arayıp, kendisine neyi nasıl söylersek, cebimizdeki harçlığa uygun fiyatla bulduğumuz pansiyona doğru rahatça pedal basabileceğimizi kestiremiyorduk. Kızının ve yeğeninin güvende olacağını telkin edebilecek bir adam gerekiyordu. Ahizeyi elime aldığımda, şansımızın zorlanmaktan kırılmak üzere olduğunu değil, sayemde bütün akşam içki içip kağıt oynayabileceğimiz için arkadaşlarımın bana ne kadar çok teşekkür edeceklerini düşünüyordum. Durumu nazikçe sunmama yarayan sözlerime, Nesrin teyzemin cevabı "Kızlarımı emanet ettim, bu akşam onları sağ salim buraya getir!" cümlesi oldu. O gün çok fotoğraf çekmiştik. Sinem'in kamerası çok bereketli çıkmıştı. Sabahtan akşama, her güzel kareyi hapsetmiştik içine. Biraz şaşırmamıza rağmen, üzerimize gayet rahat olan boşvermişlik yüzünden sanırım, "henüz dijital fotoğraf teknolojisi bize ulaşmamışken, bu film makarası neden bitmiyor?" dememiştik. Bizi anakaraya sağ salim taşıyacak olan vapura yürürken, beyaz bir kemerin altından gördüğümüz, o zaman için sıradışı sayılan, kökten dinci bir çiftin manzaraya karşı gün batışı romantizmi manzarası, en güzel karemiz olacaktı. Acıyla farkettik ki, Sinem'in kamerası bozulmuş ve bütün görüntüleri aynı kareye almış. Makarayı her kuruşumuzda beyhude enerji harcıyormuşuz... Aslında, idrakımı zorladıktan sonra, hiç de beyhude olmadığını söylemeliyim. Aynı enerji sayesinde eğleniyor ve şimdiye ulaşan anları yaşıyorduk.
Asfalttaki E harfine gülümserken, 15 sene sonra, kumda başka bir ismin tamamını göreceğimi bilemezdim. Bir saniye sonrasını biliyorum ya...
Yazara hürmet ederim...

Raylı

Taksim - 4.Levent metrosunda işleyen trenlerdeki küçük ekranlara gözüm takılır hep. Genelde güvenlik ve emniyetle ilgili yazılı ve resimli uyarılar akıyor o ekranlarda. Hatta, bazı sunumlarda, beklemediğim kadar nüktedan anlatım yöntemleri bile kullanılıyor. Aslında, sanırım, hepi topu 10 - 12 dakikalık bir yeraltı yolculuğu boyunca bir kaç kere tekrarlanabilen uyarılardan oluşan bu yayınların tek sadık seyircisi benim.

Sözümün konusu ekranlarda, son bir kaç kaç aydır, yerli üretim hafif raylı taşıma araçlarının tanıtımı yapılıyor. Devrim marka arabalarda yaşadığımız emek ve gurur ziyanını aklıma getiren bir tavırla, tasarımından kullanımına kadar her aşamasında yerli emek ve malzeme kullanıldığı belirtiliyor. Tanıtımın bir yerinde, tüm bunları yazmamın iki nedeninden biri olan "Teknoloji kullanan değil, üreten bir kurum" tamlaması kullanılıyor. Sanırım, teknoloji kullanmadan, teknoloji üretmenin imkansız olmasına kafam fazla takılmış. Hammadeleri, vagon şeklindeki teknolojiye çevirmek için de teknoloji kullanmak şartsa; tamlamada eksik bir ifade var demek değil midir?

Neyse ki, bu anlatım bozukluğunu, İstanbul Ulaşım'ın web sitesinden ulaşılan "İlk Yerli Tramvay Aracı" sayfalarında düzeltmişler. Yalnızca, "sadece" sözcüğünün eklenmesiyle, doğru anlama yaklaşılmış; bir de cümledeki doğru yeri bulunursa ulaşılmış olacaktır.

"İlk yerli tramvay aracımız" projesinin adı, nedense, dikkatimi çok çekti, bırakmıyor. RTE!

Dilimizde Rte diye bir sözcük yok. Teknolojik bir üretim programının başlığı olduğuna göre, RTE'nin bir kısaltma olması kudretle muhtemel. İhtimalin berisine, hangi teknik alanda kullanılacağı sorusu eklenirse, Raylı Taşıma Ekipmanı, Raylarda Türk Emeği gibi, konuyla doğrudan ilgili sözcüklerden oluşan bir ismin kısaltması olabileceği geliyor. Ben, İstanbul Ulaşım'ın sitesindeki sayfalarda, RTE'nin neyin kısaltması olduğuna dair bir bilgi bulamadım. Her soru işaretinin ihtiyacı Google, RTE 2009 etkime Hürriyet'in 18 Mart 2009 tarihli bir haberiyle tepki verdi. Haklıymışım!

Railway Transport Equipment İngilizce, Raylı Taşıma Ekipmanı da Türkçe adlarıymış!

Nedenini merak etmiyorum...

Konkav bir evliliğe doğru giden mutlu vagon

Yıllardır merak edip, bir sürü mantıklı ve samimi nedenle, gitmeyi hep ertelediğim yerlerden biri Stavanger. Üçlü kodu SVG.

Bu akşam yaklaştım SVG'ye. Baktığımda, kepenklerinin kapalı olduğunu gördüm. Çantamdaki hafıza çubuğunun kapağı kırıktı zaten. Herhalde şapkasından umudu keseli çok olmuştur da, boynunu da o kapalı dükkan bu akşam bükmüştür.

Bir avuç kumaşla avunduktan sonra, tren istasyonuna yöneldim.

Kötü kokulu vagona, mis kokan bedenimi soktuğumda, kısa süren bir yabancılık hissettim. Uyandığımdan beri, sadece umredeki Ertuğrul Özkök'ün anlayabileceği bir tek başınalık hüzzamı ve koca sahneyi en arkadan tamamıyla görebilen yaşlı bir delikanlının anlatabileceği (Ertuğrul abiden böyle bir izlenim de bekliyoruz. Yoksa zaten sundu mu?) bir yeniden doğuş coşkusu arasında gidip geliyordum. Bu fettan havada, evime böyle cansız bir demir kutuda yol almak, iç kapayıcıydı. Evimiz İstanbul'da!

Demir yabancılaştırıcım, evimin istikametine hareket etmeye başladığında, sağ arkamdan gelen insan sesine dikkat kesilmek zorunda kaldım. Bir kaç ay önce Ankara'ya yaptığım tren yolculuğunda da, sağ arkamdan gelen, gittiği yere varamayan ve trenden de inmeyen bir tesbihin çok sesiyle uykum ve dikkatim muhtelif yerlerinden kırılmışlardı. Neyse ki, bu sefer, hepi topu yirmi dakika sürecek ferro seyahatim boyunca, tecavüze uğramasından endişe duyacağım bir uyku veya odaklanma planım yoktu. Hatta, sağ arkamdan gelen sese odaklanan dikkatimi gayet rahatça benimseyip, elimden geldiğince büyüttüm ve sivrilttim.

Sebebini ve yöntemini, kafamı 135 derece sağa döndürmeden anlayamayacağım şekilde perdelenmiş, ama saklanamayacak kadar da tiz ve çatallı bir erkek sesiydi duyduğum. Gayet temiz bakışlı ama içine ve telefona kapanık genç bir adam, cep telefonunu iki eliyle saklayarak, sağ kulağı ve ağzının sağ ucuna yerleştirmiş, konuşuyordu. Elleri yeterince büyük veya duruşu sesini gizleyecek kadar iç bükey değildi. Bıyıkları da yeterince izolasyon sağlamıyordu.

Sesi, o sesi...

Burhan Çaçan'ın sesi gibi ama, daha tok...

Serdar Ortaç'ın sesinin rahatsız ediciliğinde ama, sözler çok sürükleyici...

Gazanfer Özcan'ın konuşmasındaki duraklamalarla ama, Battal Gazi'nin kararlılığında...

Doğup büyüdüğü memleketin, İstanbul'un doğusunda ve hatta güneyinde olduğunu düşündüm. Şivesi gayet doğudan esiyordu ama Türkçe cümleleri, dilbilgisi ve anlatım kurallarına güzelce uyuyordu. Arada sırada kurduğu, hangi dilden olduğunu anlamadığım cümleleri söylerken, aralarına biraz daha rahat yerleşen gülümsemelerini duyabiliyordum. Niyeti ve derdini paylaştığı kişi, memleketinden olan ama o anda nerede bulunduğuna dair hiç fikir yürütemediğim bir büyüğüydü. Hasreti de duyuluyordu ama, çirkin sesiyle o güzel dilini döktüğü insan kimdi ve o anda neredeydi, meçhul kaldı uzun süre. Dinleyen, belki Türkiye Cumhuriyeti topraklarında bir memlekette, belki de Stavanger'a yakın bir yerde doyuyordu. Dinleyen de bu demir çığlıkların arasından gelen kalp atışlarını duyuyordu ki, bazı şeyler daha bir derinlemesine, daha bir duygulandırmasına anlatılıyordu. Bazen de ikna basıncı hissediliyordu. İstanbul'da olduğuna son anda inanılmış bir güzellik tasvir ediliyordu o kapalı avuçların arasından.

Sanki, koltuğumdan kalkmış, yanında yere çökmüş ve dediklerini dinleyip anlamaya çalışıyor gibi hissettim kendimi. Elimde, anneme cümleler yazıp göndermemi sağlayan telefonum olmasaydı, o demirdöküm legonun içinde, 3 metrelik bir astral yolculukta olduğumu sanacaktım. Kendimi tekrar kendi koltuğumda hissetmeyi başarınca, adamdan duyduklarımın özetini anneme iletmeye başladım zaten. Ben de O'nun gibi, elimdeki elektronik tabletle, durumumu canımdan birine bildiriyordum. O sesini kullanıyordu, bense parmaklarımı...

Aklımdan silinmediği kadarını sizle de paylaşayım:

- Geldiğinizde tanışacaksınız zaten. Evet, gayet hamarat. O konuda hiç sıkıntı yok. Tabii ki ben de cahilce bir şey yapmak istemiyorum. Geçmişi güzel. Sakin biri. Sadakat en önemlisi. Elbette karşılıklı konuşacağız. Birbirimizden ne istiyoruz, ne bekleriz tartışacağız. Yakın çevresiyle konuşacağım. Bilenlere danışacağım. Burda, sizden değerli olmasın, büyüklerimiz var. Sadettin Abi olsun, o olsun, bu olsun. İnsanlarla konuşacağım. Hamarat. Zaten kısa dönemli bir şey olsa, dişimi sıkar otururum. Uzun dönemliyse de zaten belli. O da bir an evvel severek bir düzen kurmak istiyor. Bana sordu. Amerika'ya, İngiltere'ye gitmenden korkuyorum. Yok dedim. Gözü dışarda biri misin? Yapsam şimdi bekarken de yaparım. Yapmam. Siz de geldiğinizde görün, tanışın. Saygılı. En önemlisi, kendini bilen bir insan. İstanbul burası. Böyle yok. Hamarat canım.

Şimdi, umutsuzca unuttuğum daha çok cümleler kurdu. Sesinde heyecan, umut, sevinç vardı. Ben trenden inmeden kısa süre önce, laflarından birini "anne..." diyerek bitirdi. Annesinden ve büyük ihtimalle babasından uzakta, güzel bir kişisel gelecek için yaşadıklarını telefonda aktarıyordu. Seçtiği müstakbel eşi için kullandığı tanımlarla döllenen, değerlendirmesini nelere göre yaptığıyla ilgili nurtopu gibi düşüncelerim de peydah oldu ama; beni en çok, annesini buraya İstanbul'a beklerken neler hissettiğine dair merakım etkiledi.

Kimi dürtülerimiz aynı, kimi dürtülerimiz az benzer, kimi dürtülerimiz çok farklı tanımlanmış olsa da, bu adamla duygulanma şeklimizin aynı olabileceğine dair bir fikre kapıldım. Trenden dışarı adım atarken, vagonun perona ne kadar da uzak durduğuna dikkat kesildiğim anda, "ortak duygulanma şekli" askısını demir gardroba bıraktım. Havanın erken kararmaya başlamasını engelleyen bir takvim geliştirebilir miydim? Annesinden uzak, gelinini anlatan adam konuşmaya ve oturmaya devam ediyordu.

Eve vardığımda, "konkav" sözcüğünü, belki de yirmi yıldır ilk kez parmaklarıma değdirecek olduğunu bilseydim, kardeşime ilelebet mutluluk temenni etmeyi biraz daha isterdim. Burdan diliyorum ki, annesi de çok mutlu olsun...

Sonat

IKEA'nın sentetik ürünlerinden neden ve ne ara bu kadar etkilendim de evimde bu kadar bolca bulunuyorlar? Neyse ki, plastik poşet tıkmaya yarayan yuvarlak zımbırtının dibindeki poşetlerden bazıları arada bir dile geliyorlar da, yakın geçmişimi hatırlayıp, rahatlayabiliyorum.

14 Ağustos'ta karaladığım notları gördüm şimdi.
Kabaca, şöyle ki:

Bir gün önce Les Paul vefat etmiş ve ben televizyonda Yalın'ı elinde bir Gibson Les Paul ile görmüşüm. Çakma olup olmadığı hakkında düşünmemiş, doğrudan sinirlenmişim.

"İnsanların emekleriyle dalga geçilmesinden nefret ediyorum!" yazmışım hemen altına. Sanırım, bir çağrı merkezine yapılan ilkel işletme saldırısına bozulmuştum.

İlhan pek cömert değilmiş o saatte de... Yollar tıkalıymış. Zaten son sayfaya da bazı serzenişler damlamış.

National Geographic kanalında, "Uçak Kazası Raporu" programının tanıtımı için çekilen kısa görüntüde, genç adamın elinde, çalıştığım firmaya ait bir uçağın maketi varmış. Pek hoşuma gitmemiş.



Şu camdan güneye doğru taş atıp, denizde sektirebilmek istiyorum. Sonra atarım...

John Wayne'i sevmem

Bu sabah, kamuya açık ansiklopedide okuduğuma göre, bugün, ünlü Apaçi savaş lideri Geronimo'nun 25 yıllık direnişinin sonunda, 1886'da, İskelet Kanyonu'nda teslim olduğu günmüş.

Küçükken seyrettiğim "western" filmlerde, birbirlerine saldıran Amerikalı ve Avrupalı insanların ne için savaştığından bihaber; okların, tüfeklerin, çadırların, atların ve ilginç kostümlerin etkisinde kalırdım. Bir de Cengiz Han'la ilgili diziler, belgeseller olduğunda, televizyonun karşısında koltuğa mıhlanır, hem bir adamın tutku ve iradeyle ne kadar büyük işler yapabileceğine dair esinlenmemi genişletirdim; hem de tüm bunların, ekranda gösterildiği şekilde, gerçekten yaşanmış olup olamayacağını merak etmekten keyif alırdım. Batıcı filmlerde, elle veya dille tutulur bir öz bulabildiğimi hatırlamıyorum. Sadece, canlandırılan karakterlerin gerçekle örtüşüp örtüşmediğine dair anlık sorularım olurdu...

Daha sonraları, Birinci Dünya Savaşı, Türk Kurtuluş Savaşı (İngilizce anlatım), Büyük İskender, Roma İmparatorluğu gibi, orduların çarpışma görüntüleriyle anlatımı zenginleştirilen çok konuyu televizyon veya video yayınlarında izledim. Hemen hepsinde, insanların birbirlerini topluca öldürmek zorunda kaldıkları sahnelerin gücüne kapıldım. Gördüğüm çatışmaların, gerçekten ne kadar uzak veya gerçeğe ne kadar yakın anlatılıyor oldukları önemli değildi benim için. Zaten, hareketli görsel kayıt tekniklerinin yeni geliştiği dönemde yaşanan savaşlara ait hakiki görüntülerin, böyle bir çelişkiyle ilgisi yoktu.

İlgime en az mazhar olan filmler, ne yazık ki, Cüneyt Arkın'ın kahraman Türk'ü canlandırdığı filmlerdi. Yine de, okuldaki ve mahallemdeki benim gibi yeni yetme arkadaşlarımla yaptığım film sohbetlerinde, bizi en çok eğlendiren konuşmalar, Cüneyt Arkın filmleri hakkında olurdu. Tabii ki, Amerikalı Kara Şimşek'in yaptıklarının efsanevi basıncı altında küçülen karizmasını, yalın elleriyle (yay kullanmadan) attığı oklar, dayandığı işkenceler veya Bizanslı dilberlere söylediği sözlerle kurtaramıyordu sayın Cüreklibatur. Değer bilecek çağımıza 5-10 sene vardı.

Televizyon ekranında gördüğüm tüm bu çatışma profesyonellerinin, altlarından atlarını aldığınız anda, tüm hikayelerin ekrandan silinecek olması gerçeğini farketmedim sanmayın. Kara Şimşek'in sürücüsü Michael Knight bile, siyah demir atı elinden alınsa zavallıya dönerdi...

Bütün o savaş filmlerinde, onlarca atın üstündeki onlarca adamın birbirleriyle çatışma rollerini yapabilmeleri için, ata binmeyi ve atla düşmeyi çok iyi biliyor olmaları lazımdı. Atların da düşmek üzere eğitilmeleri gerektiğini düşünmüştüm; hala da öyle düşünürüm. Her film için kaç atın yaralandığını veya öldürüldüğünü düşünmekten kendimi uzak tutarım yıllardır.

Kameralar önünde veya değil, atlar üzerinde birbirlerine saldıran insanların, hakimiyet, para, intikam, şöhret veya canını kurtarmak gibi, gayet insani nedenleri olabilirken; atların ne gibi amaçlarla bu hareketleri yaptıklarını merak ederdim. "Bu çayırlar benim ve başka kimse burada toynak sallayamaz!" gibi bir vatanperverlikle yüzlerce metre koşup, karşıdaki birliğe dalmayı isteyen bir ata, süvari gerekmez zaten...

Halamın oğlu Ali Abi'nin, kemikleşmiş at yarışı tutkusundan edindiğim merak da "bu kadar çok atın kaydını kim tutuyor?" , "bu kadar çok at nasıl koşuyor?" , "bütün bu atlar neden koşuyor?" gibi, konunun hemen her tüm pratik detayına ilişkin sorularla bezeliydi. Gerçekten, atların o dümdüz (evet biliyorum, düz değil; yuvarlak) çim veya kum pistlerde durmadan koşmalarının nedenini merak ediyordum. Böyle bir teslimiyet, böyle bir güdülme güdüsü nasıl mümkün olabilir? Koşmak, çarpmak, sorgulamamak, efendiyi kabul etmek... Efendinin niyetiyle ilgili tek bir tereddüt taşımamak; sadece efendiyi taşımak. Hem de sağ salim taşımak... Nasıl mümkün?

Bir atın, o savaş sahnelerinden birinde, üstündeki askerle beraber devrildiğini gördüğümde, içim askerden çok at için burkulur. Askerin, sadece üstünde oturduğu şey devriliyorken, atın dünyası kararır. Kendini kontrolüne bıraktığı adamın vurulmasıyla, kendisinin vurulması arasında, o sahnede, bir fark yoktur. İzleyen, devrilen bir "atlı" görür, vurulan bir asker değil. Ne yazık ki eminim, gerçek savaş meydanlarında vurulan atların düşüşleri, filmlerde gördüklerimizden daha da acıklıydı. Film için veya zafer için, atların, insanların emrindeyken ne hissettikleriyle ilgili ne kadar fikrimiz olabilir?

Hangi hayvanın, hangi insani amaç için, özünün sınırlarına kadar zorlanırken ve tehlikedeyken veya can verirken ne hissettiğine dair, ne bilebiliriz?

Gerçek Amerikalılar, bizim Kızılderili, Avrupalılar'ın Hintli dediği insanlar, sadece hayvanların değil, doğanın kendileriyle beraber diğer tüm oluşumlarına da anlam ve değer yükleyip, saygı göstermekten hiç çekinmezlerken; güçlerini, diğer kültürleri etkisi (kontrolü) altına almaya yarayacak gelişmeler için kullanan insan toplulukları, onların vatanlarında yeni vatanlar kurmuş. Bizim muhteşem Kurtuluş Mücadelemiz ve zaferimiz ne kadar kahramancaysa, Gerçek Amerikalılar'ın mücadeleleri de o kadar kahramancaymış gibi geliyor bana. Aynı ölçüde haklı, aynı ölçüde efsanevi. Ulus kavramına yabancı olsalar da, varlıklarını bildikleri gibi devam ettirebilmek için uğraşmışlar, ölmüş ve öldürmüşler.

Ne Avrupalılar'ın ne de Amerikalılar'ın atlarının, dışa vurabildikleri bilinçleri varmış.

Anlatılan hikayeye göre, Cüneyt Arkın'ın atının da, duvara koşarken kendini ve sırtındaki insanı koruyacak bir çekincesi yokmuş. Bilgeliği veya körü körüne insan hakimiyetine girmesini düşünerek, o atın ölümüne saygı duyanlar olabileceği gibi; benim, insanların hayvanlara ettiği eziyetler karşısında titremekten başka bir hareket gösteremememi anlayanlar da bulunur.

Kendi vücudu ve varlığının diğer tüm değer unsurlarıyla, ne yapacağına genellikle kendisi hükmedebilen insanoğlu; kendisinden başka canlıların da ne yapacağına karar verebilen bir oğuldur.

Oğul ve kız ayrımına da dikkat çekmek isterdim.

Yırtmaç ve kesmeç desem?

Evet, savaş alanlarında atların ne hissettikleri hakkında doğru bilgiyi sunamam ama, onlar hakkında yazamayacağımı kimse söyleyemez. Hele ki, küçüklüğümden beri kafamda olan bir soru iken, bu konuda ahkam kesmeme kimse karışamaz. Savaş alanlarındaki insanların hisleri kadar kolay incelenememesinin tek nedeni, hayvanların, yırtmacı kesen insanoğluyla iletişiminde, hisleri açıkça ifade etmeye yarayan güçlü imgeler olmamasıdır. Ezilen kedi yavrularının cenazelerine, içinde bulunduğumuz arabayla hızımıza hız katarak katılırız. Kaldırıma bıraktığımız yemek artıkları veya çantamızda taşıdığımız kuru mamalar, tonlarca suyun saniyeler içinde göğe karıştığı bir havzaya, pet şişeyle su dökmek gibi geliyor bana. Yine de, suyun değdiği noktada sevinen canlar vardır. Can, kimsenin anlatımına sığmaz. At canı da olabilir, insan canı da... Hakkında yazılabilir, konuşulabilir, dans edilebilir ama benim tarafımdan anlatılamaz.

Aynı ambulansta...

I found an island in your arms, a country in your eyes... diyemedim kendi sesimle.

Meteliksiz gelmedi. "Ölen de yoktur" diye umdum sessiklik içinde. Kısa bir sessizlik talep etmişti benden. Nedenini önemsememiş olmam mümkün mü? Değildi... Sormam da imkansızdı. Beklemeyi rahat kılan da kendisi oldu. Teşekkürle harmanlı empati mutfakta, deniz manzarası denizde, dert O'nun kafasında, derdinin derdi benim kafamda, iftarlaştık. Sadece sevdiğimden değil, insanca durduğundan ve insanlığının tadına, şu derdiyle bile, en az benim kadar vardığını hissettirdiğinden, bekledim.

Kollarında bulduğum adaya bir kasırga vurmuş; gözlerindeki ülkede isyanlar çıkmıştı.



Deniz kumu ve piyano sesiyle yeniden kurdu düzenini.
Deniz suyuyla ıslanmasını istediğinden emin olduğum eline doğru elimi uzattım; bana hasarı göstermesinden dakikalar sonra. Önce, denizden mi yıkıntıdan mı çıkardığımı şaşırdım kendisini. Avcumu açtım, uçası varsa uçsun diye. Avucum piyano oldu. Ölen olmadığını anlamıştım ya, sevincime diyecek yoktu. O'nun kurtarıcısı da kanatlıymış!
Bütün gece derdimizi kutladık, umarım.
Kırmızı, yumuşak kılıflı ambulansın sirenine hayrandık...

Kolları Kaslı

Önce, Bakırköy'den Ebru'yu almıştım evime... Zorunluydum. 2007'nin Temmuz günlerinden biri öylesine sıcak olmuştu ki, evimin çevresindeki tüm dershanelerin klimalarının sesini duyabiliyordum. Salonumu ter basmıştı. En dayanıklısından bir Ebru gerekiyordu ve sağolsun, dayandı.
Sonra, geçen Mayıs ayında, adını bilmeden, bir de Aslı almışım Kocamustafapaşa'dan. Helal olsun, sesini çıkarmadan öylece bekledi beni, düne kadar. Sonunda kıllarını gördüm. Kullandım. En iyi Aslı, kılları dökülmeyen Aslı! Kullandım, ama atmadım.

--------------------------------------------------

Bu akşam, 23:30'dan sonra, Rumeli Caddesi'ndeki fahişe pazarından geçtim. Kameram yanımda olsaydı, biraz kırmızı ışık sunmak isterdim dükkan sahiplerine ve mallarına... Almak isterler miydi, bilemem...
Taksim'den bindiğim dolmuşta, yanıma genç ve birbirlerine aşık ve sarhoş bir çift oturdu. Çiftin pipili bireyi az tedirgin, çok kontrollü ve kararında kibar gözüküyordu ama hiç duyulmuyordu. Parayı şoföre uzatırken ne demesi gerektiğini, daha uzun boylu olan kukulu birey telkin etti kendisine: "2 Paşa diyeceksin"
Anlatmıştım, Kocamustafapaşa'ya Kocamustafapaşalı olmayanlar Kocamustafapaşa der... Kocamustafapaşalı olanlar, samimiyetin tadını, mahallelerine "Paşa" diyerek çıkarırlar. Dolmuştaki diğer yolculara da, "ben gittiğimiz yönün çocuğuyum, haberiniz olsun, tavrınız düzelsin..." gibi bir mesaj vermenin yolu da aynı kestirmeyle alınıyor olabilir.
Unkapanı Köprüsü'ne yaklaştığımızda, kukulu aşık, rahatsız etmeyen detone sesi ve kulaklık kontrollü zamanlamasıyla bir şarkı söylemeye başladı. Pipili aşığın, o sırada, pipisinin varlığını ve etkisini unuttuğunu düşündüm. Köprüden çıktığımızda, kukulu aşığın, pipisini beklemeye almış olan sevgilisine cevaben, "Her şey olması gerektiği gibi oluyor" dediğini duydum. Cevaben olduğu, ses tonunda şifrelenmişti ve şifreyi çözmek için yanlarında oturmak gerekiyordu. Saraçhane'yi arkamızda bırakırken, aynı şarkıyı, müstakbel sabah pipilisinden duydum. Sözlerini, dolayısıyla, hangi şarkı olduğunu yine anlamadım.
Kızılelma Caddesi'ne kavuştuğumuz köşede, dolmuştan kurtulup on adım attıktan sonra, gayet sağlam ve işler gözüken bir Anadol'un sürücüsü olan başörtülü hanıma saygı duydum.
Sahile doğru yön değiştirdim.
Yokuş aşağı yüzelli adım attıktan sonra, evimin önünden geçen kaldırıma ulaştım.
Evimden yirmi adım kadar önce iki genç cengaverin, cenk öncesi barış çubuğu tüttürdüğünü gördüm. Cengaverler de beni gördü. Barış çubuğunu el çabukluğuyla yok edip bana doğru yürümeye başladılar. Çubuğun kokusunu yok edememişlerdi. Kontrol altında aralarından geçip binanın kapısını açtım ve evime yükseldim. Attığım adımların beni ileri değil de yukarı taşımasının mekanik açıklamasında "düşmek" olduğunu bir kez daha belirlemenin gereksizliğini, anahtarımı kapıdaki yuvasına sokarken anladım.

--------------------------------------------------

Aslı, kendisini yatırdığım yerde bekliyordu. Üstümü çıkardım. Ellerimi ve yüzümü yıkadım. Yanına gittim. Eğildim; belinden tutup, yüzüme yaklaştırdım. Kıllarına baktım. Bozulmamışlardı. Hala iş görür durumdaydılar. Favori kutuma daldırıp kullandım.
İşim bitmedi lakin!
Favori bitti!
Aslı'nın kıllarını süreceğim daha çok yüzey var.

Kandilli'de Bir Gün

Önce, aşağıdakileri cep telefonumla yazıp, Türkçe karakter düzeltmesi için vakit ayırmadığım için, özür dilerim...


Sonra, devam ederim:





10 sene onceki ayni gecenin, o zamanki bilgisayarimin cirkin monitorunun ilk sallantisiyla korku hissetmeye basladigim anlarinin simdiki tanimdaslarinda kendi terorumu kendim yarattim. Uguldayan girtlagim ve gerilip dikilen ust govdemin hareketleriyle, gurultulu ve huzursuz uyanisimi tek basima yasamayi isterdim. Cirkin suratli ve kotu niyetli boksor bir kopek tarafindan, tehdit ve saldiriyla uyandirildiktan saatler sonra, bu sefer kendi bilincsiz irademle, tekrar uyandigimda; hayatimda gordugum en guzel poponun hala saglam oldugunu hissettim ve rahatladim. Gozlerim, kapaklarinin altinda, son surat hareket ederlerken yasadigim kahverengi-amacsiz-saldirgan ve saldiran-guclu-cirkin-hizli kopek terorunun, gunluk hayatimin bu gecesinde, sadece kafamin kendi kendine ve Ece'nin huzuruna taktigi bir celme oldugunu zaten biliyordum. Bilmek ve vucudun bilmeyi bilmeyen sistemlerini ikna etmek, cok farkli isler. "biliyorum ama yine de icim rahat degil..." gibi cumleler, aklin, ayagina dolasan diger sistemlerin kulfetleri hakkinda serzenisi aslinda, bence, sanirim ve sanki... Bazen, kabustan cikan gozler, uykuyu ve uyku disindakileri coktan ayird etmis olan akildan bagimsizca, saga sola kayar. Bazen, eller de bu beyhude ikinci kontrol hevesine kapilir ve bagli olduklari vucudun cesitli yerlerinde, islerin yolunda olup olmadigini, oralara dokunarak bilmeye, akla bildirmeye calisirlar. Bu sabah, dunyanin en killi poposu ve onun en yakin arkadasi, dunyanin en kotu niyetli kopeginin saldirisi kabusundan, bir kac hiriltiyla kurtuldular, sokakta gerceklestiilen "en gurultulu fosil yakit motorlari festivali" ne katilmadilar ve sag salim uyandilar.
En killi popo ve yerleskesi, suyla sabunla temizlendi, genel olarak kumasla kaplandi ve Samatya-Nisantasi-Besiktas-Uskudar-Kandilli guzergahinda guzelce kendine geldi. Kandilli'de, Sabanci'ca yenilenen Adile Sultan Sarayi'nda, "otelsiz olmasin aaaskk..." diye mirildandi. En killi poponun en yakin arkadasinin yerleskesi, elektronik is makinalarina hukmetmek icin zaman ve enerji harcarken; en killi popo, Bogazici'nin bu guzel Anadolu kenarinda bir bank uzerine kondu. Sahibinin, Kandilli'nin deniz kenarindaki tek mutevazi isletmesi gibi gozuken Alperenler Cay Bahcesi'nde, beyaz peynirli menemen ve karbonatli cay siparis etmesinden onceki bir saati o bank uzerinde gecirdi. Bense, fotograf ve MSN histerilerinde kayboldum. Parka gelen piknikci ailenin yetiskin bir adami ve uc cocugunun, denizin tam kenarina konmus turistik durbune gosterdikleri ilgi sirasinda konustuklarini dinledim. Durbunun, ilgili birimine sokusturulacak 1 lira ile islevini bir sure icin yerine getirmeye baslayacagini belirten levhayi okuyan babanin "1 lira mi?! Uskudar'da bedava lan!" tepkisini, ortanca cocugun "Burasi Uskudar degil ki..." aciklamasiyla gecersiz kildigi ani hayretle ve hayranlikla yasadim. Bir garson, tek basima gozukup 2 menu istememe sasirdi. 2. Menunun nedeni Ece, 1 dakika sonra masaya ulastiginda, garsonun yuzundeki ifadeyi gormeliydim ama Ece'nin yuzundeki ifade ilgimi daha cok cekiyordu. Menemenden 2 saat sonra, cop sis ve ayran siparis ettim. Saraydan kacirdigim kiz ise balik yemek istedi ve istavrit siparis etti. 10-15 dakika sonra, ayni garson, yuzunde gormeyi hic istemedigim bir ifadeyle, duymayi hic istemedigimiz "Kusura bakmayin, siparisler makina tarafindan kontrol ediliyor. Balik ve Karisik Izgara da listede alt alta. Yanlislik olmus ve karisik izgara cikmis. Isterseniz geri gotureyim." repligini sundu. Sarayci kizin vakitsizligi ve uzlasiciligi nedeniyle, karisik izgarayi benimsedik. Hesaplasma asamasinda, bu karistirilmis izgara yuzunden, bedelin %5'i kadar bahsis biraktim. Alperenler'den cikip, Ece'nin gorev mahalinin yakinina kadar Adile Sultan'in kim oldugunu merak ederek yuruduk. Ben, ayni merakla, asagi dogru adim atarken, Bogazici Terapisi adiyla ne gibi urunler olusturulabilecegini de, sakince dusunebiliyordum.



Yemekten sonra, oturup bir okuma seansi yasayabilecegim tesis, gayet rahatca ulasabilecegim bir yerdeyken; okuyacak urune ulasmak icin Cengelkoy'e kadar yurumem gerekecekti. Sanirim, Kandilli'nin biraz kuzeyiyle, Cengelkoy arasindaki sahil seridi, Turkiye'nin en perakendesiz yerlesim bolgesi. Sadece 1 Vestel bayinin ve 1 BP istasyonunun, bunca konuta nasil yeterli oldugunu merak ederek yurudugum yolu, BP'den aldigim Newsweek ve kucuk suyu cantama, cisimi de BP'nin tuvaletine koyduktan sonra, mulkiyeti ozel kullanimi halka acilmis bir otobusle geri dondum. Sakip Sabanci - Kandilli Egitim ve Kultur Merkezi'nin ve Adile Sultan Sarayi'nin girisinin 5 metre otesindeki durakta inip, yolun karsisinda, deniz kenarindaki Alperenler Cay Bahcesi'ne yeniden yerlestim. Karbonati esirgenmemis bir cayi daha, polis telsizi sesi, tavla sakirtisi, nargile fokurtusu, bogaz esintisi ve akintisi, gemi goruntusu, sevgili beklentisi ve Newsweek okuntusu esliginde tukettim. Tuketileceklere ulasmanin burada ne kadar zor oldugunu fark eden bir girisimci, portatif masa ve semsiyeden bakkal olusturmus.




Bu kadar.