Snowblind

Rüya olduğunu bilerek seyrettiğim rüyalarımdan biriydi.

Galiba 3 gece önce gördüm: Kirli beyaz bir zeminle kaplanmış küçük bir gezegende, babam, Gülçin Abla ve onların bazı arkadaşlarıyla beraber, beyaz formika kaplı bir barın önünde durup; parlak beyaz gökte hemen her kilometrekareye yapıştırılmış, beyaz üzerine siyah çizgilerden oluşan dünya haritaları üzerinde ahkam kesiyorduk. Bazı haritalar sadece kıtaların, bazıları da sadece ilçelerindi. Fantastik rüyalarımda görmek istediğim şeyler tümüyle başkadır, doğal (doğam gereği) olarak. Bu rüyamda, içtenlik ve iyi niyetten kendini neredeyse kaybeden insanların bilgi alışverişindeki naiflik ve hedefe yönelmişlik beni mutlu ediyordu. Gerçek zamanda ne kadar sürdüğünü bilemediğim bu rüyanın etkisiyle, mutluluğum günlerdir benle.

Müteakip gecedeki uykumda ise, daha az fantastik bir rüyada, daha fazla rengi olduğunu hatırladığım bir ortamı, yaklaşan tsunami tehlikesi nedeniyle terketmeye çalışıyorduk. Aynı takım, aynı neşeyle, daha fazla organizasyon çabasıyla hareket ediyordu.

Ezoterik algı, yorum ve yaklaşımdan uzak benliğime, önce dün akşam babamla, sonra da bu akşam Gülçin Abla'yla yaptığım telefon görüşmelerinde öğrenip sevindiklerim; anlaşılması zor, eş zamanlı duygu yoğunluğu şüphesi tattırdı. Şüpheyi ve mistik bağlantı merakını 2 dakikada saf dışı ettikten sonra, sevdiğim insanların yeni heyecan ve sevincine, kilometrelerce öteden ortak olabilmenin tadını, metrelerce yakından ortak olamamanın burukluğunu; Incubus'un Morning View Sessions DVD'sinin keyfini ve rakının belirli ve samimi neşesini kattım.

Müziğimi seçebildiğim ve edinebildiğim kadar rahat şekilde, insanlarımı seçebilmek ve edinebilmek isterdim.

Müzik zevkime uygun birikimi seçebildiğim kadar, birikimime uygun müzik saçabilmek de isterdim...

Olmayanları istemekten vazgeçebilecek kadar rahat yaşadığımı farkedebilmem 1 dakika sürdü.