Bir kısa mesaj. Ozi'den.
MTV'de Nirvana Unplugged konseri, hoş bir nostalji olabilir. Şüphesiz!
Saç tellerim bile dikildi.
Lisemin loş koridorlarında kulağımda müzikle dolaştığım günlerden, 90'lardan samimiyet! Hoşgeldin.
Ne kadar, 13 sene mi olmuş? Ne?!
Vay be!
Ne yaşadım ki gençliğimi özleyebiliyorum?
Obsesif kompulsif eğilimiyle, algıya ve kayıda doymayan zihnim mi bunun nedeni?
Uykumu getiriyor son 30 senemin dişe dokunmayan havaleli arşivi...
Ölmekle bu dünyadan ayrılmanın aynı şey olduğunu ve bunun herkesin başına geleceğini öğrenişimi; Eceabat'ta tepeden denize taş atarken aldığım hazzı ve sonrasında otoyola çıkarak eve dönmeye korkuşumu; köylü kızı Hanife ile osuruk yarışından sonra, misket oyanayan çocuklara rezil olmamı; "evi taşımak" la kastedilenin içinde duvarları da taşımanın bulunmadığını anladığım anı hatırlamak hoşuma mı gidiyor, fazla mı geliyor bilmiyorum.
Gidenle geleni ayıramıyorum. Kalansa yorgunluk sadece.
Gelgitlerimin ortasında kalabiliyorum ama her seferinde boğulmaktan korkuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder